дзёрназніма́льнік, ‑а, м.

Перадплужнік, які служыць для зразання дзёрну і скідвання яго на дно баразны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шчупачы́шча, ‑ы, м.

Разм. Велізарны шчупак. [Рыбак:] — Раптам нейкі шчупачышча цоп за кручок — і на дно. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бе́нтас

(гр. benthos = глыбіня)

сукупнасць арганізмаў, якія насяляюць дно вадаёмаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

заілі́ць, ‑ліць; зак., што.

Запоўніць, несці пяском, ілам і пад. Змыты з адхону грунт заіліў дно канала.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Góldgrube

f -, -n капа́льня зо́лата; перан. залато́е дно

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

до́нца, ‑а, н.

Памянш. да дно (у 2 знач.). [Галіна] наліла — поўную чарку мне і на донца сабе. Васілёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

mulisty

mulist|y

глеісты, мулаваты;

~e dno — глеістае дно

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

nasmolić

зак. прасмаліць;

nasmolić dno beczki — прасмаліць дно бочкі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

◎ Падо́днікі ’кальсоны’ (Мат. Гом.). Суфіксальнае ўтварэнне на базе словазлучэння пада дно ’падыспад’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

жарсцвя́ны, ‑ая, ‑ае.

Які лёгка распадаецца на жарству. Жарсцвяны камень. // Які складаецца з жарствы, пакрыты жарствой. Жарсцвянае дно ракі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)