farbowany
фарбаваны;
farbowany lis — воўк у авечай скуры
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
О́бат (*вобат) ’вобад’ (Воўк-Лев., Татарк.) да вобад (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
каёт
(ісп. coyote, з індз.)
млекакормячая жывёла сям. сабачых, падобная да ваўка, якая водзіцца ў Паўн. Амерыцы; лугавы воўк.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
аўча́рня ж Scháfstall m -s, -ställe, Schäferéi f -, -en;
◊ воўк у аўча́рні ≅ der Hecht im Kárpfenteich
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Во́ўчае во́ка ’воўчыя ягады’ (Бяльк.). Ад воўк. Матывы намінацыі гл. воўчае лыка.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
разадра́ць, -здзяру́, -здзярэ́ш, -здзярэ́; -здзяро́м, -здзераце́, -здзяру́ць; -здзяры́; -задра́ны; зак. (разм.).
1. каго-што. Рэзкім рухам раздзяліць на часткі; парушыць што-н. цэлае, зрабіць драным.
Р. паперу на дробныя кавалкі.
Р. плашч.
2. каго. Пазбавіць жыцця (пра драпежных жывёл, птушак).
Воўк разадраў авечку.
3. што. Нанесці рану, драпіну.
Р. нагу аб дрот.
|| незак. раздзіра́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
szczwany
хітры, пранырлівы;
szczwany lis — прабеглы чалавек; біты воўк
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
wilczur
м.
1. разм. нямецкая аўчарка;
2. воўк; ваўчуга
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Ваўчо́к ’дзіцячая цацка’ (БРС). Рус. волчо́к ’тс’ (з XVI–XVII стст.?). Ад волк, воўк (цацка выдае гукі, нібы выццё); параўн. і чэш. назву гэтай цацкі vlk (Шанскі, 1, В, 153; гл. таксама Фасмер, 1, 346–347, які прыводзіць як паралель лат. vilks ’воўк’ у назвах розных інструментаў і ўказвае, што і ў ням. мове розныя інструменты носяць назву ’воўк’). Менш пераконвае Гараеў, 54 (гл. і Праабражэнскі, 1, 94): сувязь з дзеясловам волочиться. У бел. мове ваўчок, відавочна, запазычанне з рус.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
wilk
м. заал. воўк; (Canis lupus);
wilk amerykański — каёт;
stado (wataha) ~ów — зграя ваўкоў; воўчая зграя;
wilk w owczej skórze — воўк у авечай скуры;
patrzeć ~iem — воўкам глядзець;
i wilk syty, i koza cała — і воўк сыты, і козы цэлыя; і козы сытыя, і сена цэлае;
o ~u mowa a wilk tuż — пра воўка памоўка, а воўк і тут;
wilk morski — марскі воўк
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)