правады́р, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Кіраўнік грамадскага руху, партыі.

2. Чалавек, які стаіць на чале каго-, чаго-н., кіруе кім-, чым-н.

П. войска. П. племя.

|| прым. правады́рскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ка́дравы ка́дровый;

к. рабо́чы — ка́дровый рабо́чий;

~выя во́йскі — ка́дровые войска́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ко́нніца, ‑ы, ж.

Кожнае войска; кавалерыя. Пяхота і конніца. Атрад конніцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

напаўразбі́ты, ‑ая, ‑ае.

Разбіты не да канца, не зусім. Напаўразбітае войска.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разасяро́дзіцца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -іцца; зак.

Раздзяліўшыся на драбнейшыя групы, размеркавацца асобна адзін ад аднаго, у некалькіх месцах.

Войска разасяродзілася на вялікай плошчы.

|| незак. разасяро́джвацца, -аецца.

|| наз. разасяро́джванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

біва́к

(ням. Biwack)

стаянка войска па-за населеным пунктам; войска на прывале;

2) стаянка альпіністаў, турыстаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

военача́льнік, ‑а, м.

Той, хто ўзначальвае войска або камандуе значнымі вайсковымі злучэннямі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

апры́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да апрычніны. Апрычнае войска. Апрычныя ўладанні.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

страяві́к, страевіка, м.

1. Ваеннаслужачы страявых часцей войска.

2. Знаток страявой справы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вайско́вы (БРС). Да войска.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)