Прадве́чны ’спрадвечны’ (брасл., Сл. ПЗБ). З польск. przedwieczny ’тс’ < przed ’прад-’ і wieczny ’вечны’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

timeless

[ˈtaɪmləs]

adj.

1) бяско́нцы; ве́чны

2) бестэрміно́вы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

chronic

[ˈkrɑ:nɪk]

adj.

1) зацяжны́, храні́чны (пра хваро́бу)

a chronic disease — зацяжна́я хваро́ба

2) ста́лы, ве́чны, заўсёдны

a chronic liar — ве́чны маню́ка

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

zéitlos

a

1) ве́чны, спрадве́чны

2) несвоечасо́вы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

◎ Пла́ўдыр ’вечны бадзяга’ (Касп.). Балтызм. Параўн. літ. plovimas ’бадзяга’ < plavinėti ’бадзяцца, цягацца, красці’. Суфікс ‑дыр, яку бабздыр, пупздыр (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

timeless [ˈtaɪmləs] adj. бяско́нцы, ве́чны;

her timeless beauty яе́ неўміру́чая прыгажо́сць;

timeless art непадула́днае ча́су маста́цтва

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

everlasting

[,evərˈlæstɪŋ]

1.

adj.

ве́чны; бяско́нцы

2.

n.

ве́чнасьць f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

бяссме́ртны, ‑ая, ‑ае.

1. Які вечна жыве: неўміручы. Народ бяссмертны.

2. Выс. Які застаецца назаўсёды ў памяці людзей; незабыўны. Бяссмертны подзвіг. □ Ён [Ленін] — жывы, ён — бяссмертны, ён — вечны. Глебка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ізве́чны ’вечны’ (Нас.). Са ст.-рус. извѣчныи (канец XIV ст.), утворанага ад прыслоўя извѣку з суф. ‑ьн‑ (Шанскі, 2, I, 23).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

этэрні́т

(ад лац. aeternus = вечны)

дахавы матэрыял (шыфер), які вырабляецца з сумесі азбесту і цэменту.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)