кібі́тачны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да кібіткі. Кібітачны верх.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прывяршы́ць, ‑вяршу, ‑вершыш, ‑вершыць; зак., што.

Зрабіць верх (стога), завяршыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

верхоту́ра ж., прост., шутл. верх, род. ве́рха м., верхату́ра, -ры ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

завяршы́ць, -вяршу́, -ве́ршыш, -ве́ршыць; -ве́ршаны; зак., што.

1. Зрабіць верх у чым-н.

З. стог.

2. Давесці да канца, закончыць, скончыць.

З. сяўбу.

З. вучобу.

|| незак. завярша́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. завяршэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

cap​2 [kæp] v.

1. надзява́ць ша́пку; пакрыва́ць верх

2. крыць; узя́ць верх; перагна́ць, перасягну́ць

3. sport прыня́ць у склад/саста́ў кама́нды

♦

cap an anecdote расказа́ць яшчэ́ больш сме́шную гісто́рыю

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

вяршы́ня, -і, мн. -і, -шы́нь, ж.

Самы верх, верхняя частка (гары, дрэва і пад.).

В.

Гімалаяў.

Вяршыні дубоў.

На вяршыні славы (перан.). В. вугла (пункт перасячэння дзвюх прамых, што ўтвараюць вугал).

|| прым. вяршы́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

усцягну́цца, -ягну́ся, -я́гнешся, -я́гнецца; -ягні́ся; зак. (разм.).

1. З цяжкасцю ўзысці, падняцца на верх чаго-н.

Ледзь усцягнуўся на ўзгорак.

2. Устаць, падняцца з пасцелі.

Чаго ты ўсцягнуўся з тэмпературай?

|| незак. усця́гвацца, -аюся, -аешся, -аецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

acme [ˈækmi] n. вышэ́йшая ступе́нь чаго́-н., кульмінацы́йны пункт;

the acme of perfection верх даскана́ласці

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

überhánd néhmen

* vi браць верх, распаўсю́джвацца, узраста́ць

er hat überhánd genómmen — ён узяў верх над усі́мі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

кветало́жа, ‑а, н.

Расшыраны верх кветаножкі, на якім размешчаны пялёсткі, песцікі і тычынкі кветкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)