Empörung

f -, -en

1) абурэ́нне

2) бунт, мяце́ж

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

strangle [ˈstræŋgl] v.

1. душы́ць, даві́ць;

a strangled cry заглу́шаны плач

2. заглуша́ць, прыглуша́ць;

strangle an insurrection задушы́ць бунт

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

rebellion [rɪˈbeljən] n.

1. (against) паўста́нне, мяце́ж, бунт;

an armed rebellion узбро́енае паўста́нне

2. адкры́тае непадпара́дкаванне, супраціўле́нне, процідзе́янне (чаму-н.)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

rebellion

[rɪˈbeljən]

n.

1) бунт -у m.

2) паўста́ньне n.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

гало́дны húngrig, Húnger-;

быць гало́дным húngrig sein, Húnger háben;

гало́дны бунт Húngerrevolte [-vɔl-];

гало́дны паёк Húngerration f -, -en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

бунтава́ць

(польск. buntować, ад ням. Bund = звязак)

1) падымаць бунт, удзельнічаць у бунце;

2) перан. выказваць крайнюю незадаволенасць, пратэставаць.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Перабунтава́ць ’перабіць размову’ (Гарэц.), ’пераблытаць, збіць з ліку, перашкодзіць’ (Юрч., Нас.), пірібунто́вывыць ’пераблытваць’, ’перашкаджаць’ (Юрч. СНЛ), ’зрабіць мутным’ (Нас.). Да пера- і бунт 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

узбунтава́цца сов.

1. (поднять бунт) взбунтова́ться;

2. (прийти в состояние волнения) взволнова́ться;

3. взволнова́ться;

вада́ ўзбунтава́лася — вода́ взволнова́лась

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

quash

I [kwɑ:ʃ]

v.t.

здушы́ць (бунт)

II [kwɑ:ʃ]

v.t.

скасава́ць, анулява́ць, прызна́ць несапра́ўдным

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Сму́та ‘мяцеж, паўстанне, беспарадак’, ‘душэўнае замяшанне, трывога, хваляванне’ (ТСБМ, Нас., Бяльк.), ‘смутак, сум’ (Нас., Шымк. Собр., Бяльк.), смут ‘тс’ (Бяльк.). Укр. сму́та ‘сум, журба; закалот, рокат, хваляванне’, рус. сму́та ‘мяцеж, сумятня, разруха; замяшанне, хваляванне’, стараж.-рус. съмутъ ‘сарамлівасць, хваляванне’, славац. smut, smuta ‘сум, журба’, серб.-харв. сму̏та ‘завіруха’, балг. смут ‘бунт, беспарадкі; сумятня’, макед. смут ‘бунт, беспарадкі; сумятня, разгубленасць’. Прасл. *sъmǫta < *sъmǫtiti, параўн. ст.-слав. съмѫтити ‘усхваляваць, узбурыць, збянтэжыць’. Да муціць, гл. (Фасмер, 3, 694; ЕСУМ, 5, 331).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)