дык.

1. злуч. з выніковым знач. Ужыв. для сувязі сказаў з прычынна-выніковымі адносінамі.

Калі так, дык я згодзен.

2. злуч. Ужыв. ў пачатку галоўнага сказа пры даданым умоўным.

Работу зрабіў, дык можна і адпачываць.

3. часц. узмацн. Узмацняе выказванне.

Я дык і глядзець у той бок не хачу.

Абяцаць дык абяцалі, а не выконваем.

4. часц. узмацн. Ужыв. пры ўказанні на проціпастаўленне або пярэчанне (разм.).

Дык я ж не спрачаюся!

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

gelóben

vt урачы́ста абяца́ць, дава́ць абяца́нне

sich (D) etw. ~ — прысвяці́ць сябе́ чаму́-н.

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

promise​1 [ˈprɒmɪs] n.

1. абяца́нне;

give/make a promise дава́ць абяца́нне, абяца́ць;

keep/break a promise выко́нваць/паруша́ць абяца́нне

2. перспекты́ва, надзе́я;

She shows promise. Яна падае надзеі.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

verspréchen

*

1.

vt

1) абяца́ць

2) абяца́ць, прадка́зваць (пра барометр і г.д.)

er versprách sich viel davón — ён мно́га чака́ў ад гэ́тага

2.

(sich)

1) агавары́цца

2) (mit D) заручы́цца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

rokować

незак.

1. весці перамовы (перагаворы);

2. абяцаць;

rokować nadzieje — падаваць надзеі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

promise

[ˈprɑ:məs]

1.

n.

1) абяца́ньне n.

2) прадве́сьце n.; надзе́я f.

a young scholar who shows promise — малады́ вучо́ны, які́ падае́ надзе́і

2.

v.t.

1) абяца́ць

to promise help to a friend — абяца́ць ся́бру дапамо́гу

2) прадвяшча́ць, прадка́зваць

dark skies that promise snow — цёмнае не́ба прадвяшча́е сьнег

3.

v.i.

1) абяца́цца

2) дава́ць падста́вы для спадзява́ньня

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

zúsichern

vt (j-m) запэўніваць (каго-н. у чым-н.), абяца́ць (што-н. каму-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

гара́, -ы́, мн. го́ры і (з ліч. 2, 3, 4) гары́, гор, ж.

1. Значнае ўзвышша, што ўзнімаецца над мясцовасцю або выдзяляецца сярод іншых узвышшаў.

Каўказскія горы.

Спускацца з гары.

Снежная г.

2. толькі мн. Горная краіна, гарыстая мясцовасць.

Жыхары гор.

Паход у горы.

3. перан., чаго, з чаго. Вялікая колькасць чаго-н. складзенага ў кучу.

Г. дроў.

Горы кніг.

4. Памяшканне, прастора паміж столлю і дахам у будынку; гарышча.

Злажыць сена на гару.

Зёлкі сушаць звычайна на гары.

5. (з прыназ. «у», «з», «на»). Вышыня, верх.

Шум чуўся з гары.

◊

Абяцаць залатыя горы — абяцаць надта многа.

Гарою стаяць за каго-што — усімі сіламі абараняць.

Горы варочаць — вельмі многа рабіць.

Горы вярнуць на каго (разм., неадабр.) — няславіць каго-н., гаварыць пра каго-н. многа непрыемнага.

Горы перавярнуць — зрабіць вельмі значную работу.

Не за гарамі —

1) пра нешта блізкае, што хутка наступіць;

2) блізка, недалёка (быць, знаходзіцца).

|| памянш. го́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж. (да 1 і 3 знач.).

|| прым. го́рны, -ая, -ае (да 1 і 2 знач.).

Г. хрыбет.

Горная краіна.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

спо́ўніць ​1, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; зак., што.

Здзейсніць, ажыццявіць; выканаць. Цішком .. [Міхалка] рыхтаваўся споўніць тое, што задумаў. Колас. Якое яно, сумленне? Калі працаваць, без лені, Калі даваць, поўняй, Калі абяцаць, споўніць. Лойка.

спо́ўніць ​2, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; зак., што.

Кніжн. Напоўніць. [Алесь] пачаў глуха: сэрца перашкаджала. Але плынь радкоў, як заўсёды, супакоіла яго, а тое, аб чым ён хацеў гаварыць, споўніла душу нязнанай пяшчотай, болем і любоўю. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

zúsagen

1.

vt абяца́ць; згаджа́цца, дава́ць зго́ду (на што-н.)

2.

vi падыхо́дзіць, падаба́цца, быць да гу́сту

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)