дзі́ва, -а, мн. -ы, -аў, н.

Тое, што выклікае здзіўленне, цуд.

Сапраўднае д.

Што за д.? Вось гэта дык д.!

◊

Дзіва дзіўнае (разм.) — вялікае дзіва.

Дзіву давацца (разм.) — моцна здзіўляцца.

На дзіва (разм.) — надта добра (удацца, выйсці, атрымацца).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

раскаці́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ко́ціцца; зак.

1. Пакаціцца ў розныя бакі.

Мячы раскаціліся па падлозе.

2. Пакаціўшыся, разгарнуцца, раскруціцца.

Дыван раскаціўся на ўсю хату.

3. Прагучаць моцна, раскаціста.

Рэха раскацілася ў гарах.

|| незак. раско́чвацца, -аецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Дуба́сіць ’дубасіць’ (БРС), ’біць друкамі, палкай’ (Нас.), ’вельмі моцна біць’ (Касп., Шат.), ’моцна ісці (пра дождж); гучна ісці, цікаць (пра гадзіннік): сячы’ (Сл. паўн.-зах.). Рус. дуба́сить ’біць’, укр. дуба́сити. Магчыма, да дуб (гл.), пераносна ’палка, дручок’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

заўрало́ф

(ад гр sauros = яшчарка + lophos = грэбень)

раслінаедны дыназаўр падатрада арнітаподаў з моцна развітым гарпунападобным грэбенем чэрапа, які жыў у мелавы перыяд (гл. мезазой).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Кла́цаць ’моцна стукаць, ляпаць’ (Жыв. сл., Нар. словатв.). Гл. кляцаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Клу́бам ’моцна, многа’ (Сл. паўн.-зах.). Да клуб 2 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Скрампаваць ‘моцна ўвязаць вяроўкамі’ (Шат., Сержп.). З польск. skrępować ‘тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сшы́ндзіцца ’моцна схуднець’ (ТС). Магчыма, утворана ад шэндзя ’малярыя’, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

хра́снуць

1. kráchen vi (трэснуць), knístern vi (патрэскваць; шалясцець – напр пра nanepy); knísternd bréchen*;

2. разм (моцна выцяць) klóppen, dréschen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

грызу́н, ‑а, м.

Млекакормячая жывёліна атрада грызуноў (мыш, заяц, суслік, вавёрка і інш.) з доўгімі моцна развітымі пярэднімі зубамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)