Раху́ба ’разлік, падлік; карысць, выгада’ (ТСБМ, Нас., Варл.; парыц., Янк. Мат.; Мат. Гом.), ’рухомая маёмасць; канец, квіт’ (Бяльк.), ’калатня, клопат, складаная справа’ (Растарг., Рам. 4), ’меркаванне, разлік’ (ТС), ст.-бел. рахуба ’разлік’ (Ст.-бел. лексікон). З польск. rachuba ’лік, падлік’, ’разлік, спадзяванне’ (адзначае з XV ст., Борысь, 507) запазычана ў XVI ст. (Булыка, Лекс. запазыч., 81). Брукнер (451) мяркуе, што польскае слова ўтворана па мадэлі liczba з суф. ‑ba ад rachować ’лічыць’; паводле Карскага (2–3, 29), галосны u (у) усталяваўся ў польскім слове пад уплывам дзеяслоўнай асновы да яго запазычання ўсходнімі славянамі. Гл. раху́нак, рахава́ць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
even1 [ˈi:vn] adj.
1. ро́ўны, гла́дкі;
even ground ро́ўная зямля́
2. ро́ўны, адно́лькавы;
even shares/chances ро́ўныя до́лі/адно́лькавыя ша́нцы;
The score is now even. Лік зраўняўся.
3. цо́тны
4. спако́йны, ураўнава́жаны;
an even temper спако́йны/ураўнава́жаны хара́ктар
5. раўнаме́рны;
even breathing/pulse ро́ўнае дыха́нне/ро́ўны пульс
♦
get even with smb. раскві́твацца, зво́дзіць раху́нкі з кім-н.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
дзялі́цца, дзялю́ся, дзе́лішся, дзе́ліцца; незак.
1. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Валодаць здольнасцю дзялення на другі лік без астачы.
Дзесяць дзеліцца на пяць.
2. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Падзяляцца на часці.
Вучні дзеляцца на групы.
3. з кім. Раздзяляць маёмасць з кім-н.
Дзяліліся сыны з бацькамі.
4. чым і з кім. Аддаваць каму-н. частку чаго-н. свайго.
Д. апошнім кавалкам хлеба.
5. перан., кім з чым. Узаемна абменьвацца чым-н.
Д. думкамі.
Д. вопытам.
|| зак. падзялі́цца, -дзялю́ся, -дзе́лішся, -дзе́ліцца і раздзялі́цца, -дзялю́ся, -дзе́лішся, -дзе́ліцца (да 1—3 знач.).
|| наз. дзяле́нне, -я, н. (да 1 і 2 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
plus
[plʌs]
1.
prep.
1) плюс
Three plus two equals five — Тры плюс два бу́дзе пяць
2) а такса́ма
intelligence plus experience — ро́зум, а такса́ма до́сьвед
2.
adj.
дада́тны (напр. лік, электры́чны зара́д)
3.
n.
плюс (знак склада́ньня або́ дада́тнасьці)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
podwójny
podwójn|y
двайны; падвоены;
~e obywatelstwo — двайное грамадзянства;
~y rozchód — двайны расход;
~e ramy — падвойныя рамы;
liczba ~a грам. парны лік;
gra ~a спарт. парная гульня
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
адмо́ўны
1. в разн. знач. отрица́тельный; (об отзыве и т.п. — ещё) неодобри́тельный;
а. адка́з — отрица́тельный отве́т;
а. во́дзыў — отрица́тельный (неодобри́тельный) о́тзыв;
2. предосуди́тельный;
~ныя паво́дзіны — предосуди́тельное поведе́ние;
○ а. электры́чны зара́д — отрица́тельный электри́ческий заря́д;
а. лік — мат. отрица́тельное число́;
а. по́люс — физ. отрица́тельный по́люс
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
здабы́так, ‑тку, м.
1. Маёмасць, уласнасць. З агнём і дымам пусцілі партызаны панскія здабыткі. Лынькоў. // перан. Тое, што непадзельна стала чыім‑н. набыткам. Творчасць вялікага польскага паэта Адама Міцкевіча стала здабыткам сусветнай культуры. Лойка.
2. Дасягненні ў развіцці чаго‑н. З імем К. Крапівы звязан росквіт байкі ў нашай літаратуры, яе найбольшыя здабыткі ў гэтым жанры. Казека. Змітрок Бядуля ўзбагаціў беларускую літаратуру сапраўднымі мастацкім здабыткамі. Каваленка.
3. Здабытая рэч, прадмет і пад. Філасофскі настрой [дзеда Талаша] змяніўся практычнымі разважаннямі. І кабан і воўк — каштоўны здабытак. Колас.
4. Лік, атрыманы пасля множання.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адня́ць, ‑німу, ‑німеш, ‑німе і (радзей) адыму, адымеш, адыме; пр. адняў, ‑няла, ‑няло; заг. аднімі і (радзей) адымі; зак., каго-што.
1. Раз’яднаць з чым‑н., аддзяліць ад чаго‑н. Рыгор паспешна супыніў станок і адняў разец. Гартны. // Адрэзаць, ампутаваць (канечнасць або частку яе). Адняць нагу.
2. што ад чаго. Паменшыць лік на некалькі адзінак. Ад пятнаццаці адняць сем.
3. безас. Паралізаваць, пазбавіць здольнасці гаварыць, рухацца і пад. Мову адняло. Ногі адняло.
4. Прымусіць патраціць што‑н. (час, сілы і пад.). Вячэра адняла больш за гадзіну.
5. Спыніць кармленне малаком маці; адвучыць ссаць грудзі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
deuce
I [du:s]
n.
1) дво́йка f., два ачкі́ (у ка́ртах ці даміно́)
2) ро́ўны лік (у тэ́нісе)
II [du:s]
n., informal
(вы́крык незадаво́леньня) што за лі́ха? што за чорт?
What the deuce do you mean? — Што за лі́ха Вы ма́еце на ўва́зе?
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
poczet, ~tu
pocz|et
м. [некаторая] колькасць; шэраг; пералік;
~et sztandarowy — сцяганосцы;
~et królów polskich — польскія каралі;
na poczet — у лік;
zaliczyć w ~et przyjaciół — залічыць да ліку сяброў
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)