West

m inv (ужываецца без арктыкля)

1) геагр. за́хад

2) -es, -e захо́дні ве́цер, вест

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

◎ Нау́тхаць ’загадзя мець на ўвазе’ (Мядзв.). Відаць, з на- і утхаць ’унюхаць, пачуць’, вытворнае ад тхаць ’веяць, дыхаць’, параўн. фразеалагізмы трымаць нос па ветру ’адчуваць, куды схіляюцца справы’, чуць, куды вецер дуе ’прадбачыць ход спраў’ і інш.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гаркава́ты, ‑ая, ‑ае.

Трохі горкі; гаркавы. Восень тлее, і з лясной глушы Вецер пах прыносіць гаркаваты. Танк. Да водару маладой лістоты.. прымешваецца гаркаваты пах дыму. Сачанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кана́т, ‑а, М ‑наце, м.

Тоўстая моцная вяроўка з валакна або дроту. Сталёвы канат. Якарны канат. □ Вецер гудзеў, бы шалёны, нацягваючы струнамі канаты абедзвюх мачтаў. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кудзе́ліць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; незак., што.

Разм. Рабіць падобным на кудзелю. Цягнуліся з комінаў слупы дыму. Праўда, вецер збіваў іх часам, прыгінаў да стрэх, кудзеліў. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

радка́вы, ‑ая, ‑ае.

Абл. Радкаваты. Дожджык быў малы і радкавы, але калі парывамі налятаў вецер, то невялікія і рэдкія кроплі секлі ў твар, як шротам. Дамашэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гайда́ць (рытмічна хістаць) scháukeln vt, schwíngen* vt; hin- und hérbewegen vt;

ве́цер гайда́е дрэ́вы der Wind bewégt [scháukelt, schüttelt] Bäume

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

лабавы́ frontál, Frontál-;

лабавы́ ве́цер Gégenwind m -(e)s, -e;

лабава́я ата́ка вайск Frontálangriff m -(e)s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

слабе́ць schwach [schwächer] wérden; an Kräften ábnehmen*, von Kräften kómmen* (пра жывыя істоты);

ве́цер слабе́е der Wind lässt nach

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

вы́свістаць сов.

1. вы́свистать, вы́свистеть;

в. маты́ў — вы́свистать моти́в;

2. разг. вы́дуть;

ве́цер ха́ту ~таў — ве́тер вы́дул тепло́ из избы́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)