выплатны́, ‑ая, ‑ое.

Які праводзіць, робіць выплату. Выплатны пункт. // Прызначаны для выплаты. Каса была маленькая: выплатное акенца, столік каля яго. Скрыган.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стажырава́цца, ‑руюся, ‑руешся, ‑руецца; незак.

Тое, што і стажыраваць. Нашы таварышы каля двух год стажыраваліся на шкодаўскіх заводах у Плзені. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сукава́ты, ‑ая, ‑ае.

Які мае вялікую колькасць сукоў, сучкоў. [Дзямід] павёў нас па сцежцы і спыніўся каля старога сукаватага дрэва. В. Вольскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шпо́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Выраст каля асновы кветкі некаторых раслін, у якім знаходзіцца нектар. Шпорка кветкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Прыла́вак ’падстаўка’ (Мат. Гом.), прыла́вок ’выступ каля печы’ (ТС). Да ла́ва 1 (гл.) з развіццём семантыкі, якое працягвае прасл. *lava (ЭССЯ, 14, 52–55; ЕСУМ, 3, 175–176).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

сці́снуцца сов.

1. сжа́ться, сти́снуться;

кулакі́ ~нуліся — кулаки́ сжа́лись;

2. (тесно сдвинуться) стесни́ться;

с. каля ўвахо́ду — стесни́ться у вхо́да;

3. перен. (о сердце, груди и т.п.) сжа́ться

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

блізка, недалёка, непадалёку, непадалёк, непаводдаль, паблізу, поблізу, побач, каля, пры □ па суседству, у суседстве, пад бокам, каля бока, пад носам, падаць рукой, не за гарамі

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

со́рак ліч. víerzig;

яму́ со́рак з лі́шкам er ist in den Víerzigern;

чалаве́к гадо́ў сарака́ ein Mann an die víerzig;

яму́ каля́ сарака́ er ist gégen [um die] víerzig

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

бла́зія

(н.-лац. blasia)

пячоначны мох сям. блазіевых, які расце на вільготнай глебе, каля дарог, у канавах, кар’ерах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

гіперпаратырэо́з

(ад гіпер + гр. para = каля + тырэоз)

захворванне чалавека або жывёл, выкліканае павышанай функцыяй прышчытападобных залоз (параўн. гіпапаратырэоз).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)