экзістэ́нцыя

(п.-лац. exsistentia = існаванне)

асноўная катэгорыя экзістэнцыялізму, якая абазначае ўнутранае быццё чалавека, тое непазнавальнае, ірацыянальнае, у выніку чаго чалавек з’яўляецца канкрэтнай непаўторнай асобай.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

экзістэ́нцыя

(п.-лац. exsistentia = існаванне)

асноўная катэгорыя экзістэнцыялізму, якая абазначае ўнутранае быццё чалавека, тое непазнавальнае, ірацыянальнае, у выніку чаго чалавек з’яўляецца канкрэтнай непаўторнай асобай.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

эпі-

(гр. ері = на, над, пры, пасля)

першая састаўная частка складаных слоў, якая абазначае размяшчэнне зверху ці каля чаго-н., следаванне за чым-н.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

засцерага́льны, ‑ая, ‑ае.

Які служыць для засцярогі ад чаго‑н. Засцерагальная прышчэпка. Засцерагальныя сігналы. Засцерагальны клапан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

злоязы́чнік, ‑а, м.

Уст. Пра чалавека, схільнага да злых нагавораў, рэзка адмоўнай ацэнкі каго‑, чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

закаштава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак., чаго і без дап.

Разм. Паспрабаваць на смак; пакаштаваць. Закаштаваць каравая.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вяры́цельны, ‑ая, ‑ае.

Кніжн. Які сведчыць пра даручэнне каму‑н. чаго‑н.

•••

Вярыцельная грамата гл. грамата.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гіпер...

Прыстаўка, якая паказвае на перавышэнне чаго‑н. у параўнанні з нормай, напрыклад: гіпертанія; проціл. гіпа...

[Грэч. hypér — над, звыш.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дагартава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак., што.

Скончыць гартаванне чаго‑н.; давесці да патрэбнага гарту. Дагартаваць нож.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дагла́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак., што.

Скончыць гладжанне чаго‑н., пагладзіць усё. Дагладзіць плацце. Дагладзіць бялізну.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)