а́мія

(лац. amia)

рыба атрада аміяпадобных, якая жыве ў неглыбокіх вадаёмах Паўн. Амерыкі; глейная рыба.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

падлі́ўка, ‑і, ДМ ‑ліўцы; Р мн. ‑лівак; ж.

Прыправа, якой паліваюць страву; соус. Рыба з падліўкай. Катлеты з падліўкай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аку́ла, ‑ы, ж.

Вялікая драпежная марская рыба з вераценападобным целам і вялікай пашчай. / у перан. ужыв. Біржавыя акулы. Імперыялістычныя акулы.

[Ад стараж. нарв. hakall.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ко́люшка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.

Дробная касцістая рыба з калючкамі на спіне і брушку замест плаўнікоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

таўстало́бік, ‑а, м.

Прамысловая рыба сямейства карпавых, якая жыве ў рэках Паўднёва-Усходняй Азіі, а таксама акліматызавана ў Паўднёвай Еўропе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лінь I (род. ліня́) м. (рыба) линь

лінь II (род. ліня́) м., мор. линь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

плё́хкаць

‘удараць аб што-небудзь з шумам, пляскам (пра ваду і іншую вадкасць); стукаць, удараць чым-небудзь па вадзе (рыба плёхкае); з размаху выліваць што-небудзь (плёхкаць ваду на грудзі)’

дзеяслоў, пераходны/непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. плё́хкаю плё́хкаем
2-я ас. плё́хкаеш плё́хкаеце
3-я ас. плё́хкае плё́хкаюць
Прошлы час
м. плё́хкаў плё́хкалі
ж. плё́хкала
н. плё́хкала
Загадны лад
2-я ас. плё́хкай плё́хкайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час плё́хкаючы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

міно́га ж. заал. (рыба) Néunauge n -s, -n, Lamprétte f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

bream

[bri:m]

n., pl. breams or coll. bream

лешч, ляшча́ m. (ры́ба)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

наса́дка, -і, ДМ -дцы, мн. -і, -дак, ж.

1. гл. насадзіць².

2. Прынада для рыб, якая насаджваецца на кручок.

Рыба з’ела насадку.

3. Частка прыбора або інструмента, якая надзяваецца на што-н.

Канічная н.

Н. чыгуннай муфты.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)