spatter2 [ˈspætə] v. (on/over)
1. пы́рскаць, распы́рскваць; распы́рсквацца;
The rain was spattering down on the roof. Дождж малаціў кроплямі па даху.
2. расплёскваць; расплёсквацца; расплю́хваць; расплю́хвацца;
spatter mud on one’s clothes заля́паць во́пратку гра́ззю;
The sky is spattered with stars. Неба ўсеяна зоркамі.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
закры́цца сов., в разн. знач. закры́ться;
з. ад ве́тру — закры́ться от ве́тра;
вы́стаўка ~ры́лася — вы́ставка закры́лась;
ра́на ~ры́лася — ра́на закры́лась;
семафо́р ~ры́ўся — семафо́р закры́лся;
не́ба ~ры́лася хма́рамі — не́бо закры́лось ту́чами
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
навалачы́ сов., разг.
1. (принести в несколько приёмов) наволо́чь, натащи́ть;
2. (надеть) натяну́ть;
3. безл. (заволакивая, закрыть) наволо́чь, затяну́ть;
на не́ба хмар ~лакло́ — на не́бо туч наволокло́; не́бо ту́чами затяну́ло
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
свіце́цца несов.
1. просве́чивать, пропуска́ть свет;
ткані́на ~ці́цца — ткань просве́чивает;
2. видне́ться, просве́чивать, сквози́ть;
праз саро́чку ~ці́цца це́ла — сквозь руба́шку просве́чивает те́ло;
праз лі́сце ~ціцца не́ба — сквозь листву́ видне́ется не́бо
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
бязгу́чны, ‑ая, ‑ае.
Які не суправаджаецца гукам, бясшумны. Пад раніцу з захаду паднялася цёмная хмара. Цяжкая, шырокая, яна павольна ўздымалася ў неба, гасячы зоры. Аб ёй дагадаліся па водблісках далёкіх бязгучных маланак. Галавач. На маладой асінцы лісце дрыжала, але дрыжанне гэтае зусім было бязгучнае. Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
відне́ць, ‑ее; незак.
1. безас. Світаць; святлець. На ўсходзе ўжо віднела. □ [Тодар:] — А цяпер мне ўжо і на дамоўку пара, скора віднець пачне. Кулакоўскі.
2. Віднецца, станавіцца відным, бачным. Віднеюць неба, горы, поле Праз лісцяў сець. Багдановіч. А там далей доўгі шнур віднее з жытцом. Купала.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
невыме́рны, ‑ая, ‑ае.
Які не паддаецца вымярэнню, вельмі вялікі. Я пераводжу позірк на акно. За ім — невымерная глыбіня чыстага неба, ажно ўваччу балюча робіцца ад яго яркай блакітнасці. Шамякін. Калі Дзямід Сыч вярнуўся па папялішча роднай вёскі, сэрца яго ўздрыганулася ад невымернай жальбы. Паслядовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пасвятле́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.
Стаць светлым, святлейшым. Ужо віднела, і ўсходняя частка неба пасвятлела. Дуброўскі. Твары неяк пасвятлелі, палагаднелі, невялічкі калектыў як бы зліўся ў адно цэлае, жыў цяпер агульным парывам. Хадкевіч. / у безас. ужыв. На вуліцы пасвятлела, хоць ужо надыходзіў вечар. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пралічы́цца, ‑лічуся, ‑лічышся, ‑лічыцца; зак.
Памыліцца ў меркаваннях, падліках. [Старыковіч:] — Стог — пад неба, а сена ў ім па вазе не шмат. Пралічыліся, выходзіць. Асіпенка. Толькі .. [Сенька] пралічыўся — лазняк тут рос вузкай паласой, і не паспеў злодзей прабегчы і метраў з дваццаць, як выскачыў на адкрытае месца. Краўчанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
радыёлака́тар, ‑а, м.
Комплекс радыёапаратуры для выяўлення і вызначэння месцазнаходжання аб’ектаў у прасторы па адбітых ад іх радыёхвалях; скарочаная назва радыёлакацыйнай станцыі. Дваццаць чатыры разы ў суткі радыёлакатары нябачнымі шчупальцамі правяраюць неба не толькі над Беларуссю, але і над Літвою, Украінай, Польшчай і інш. «Маладосць».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)