liquidate

[ˈlɪkwɪdeɪt]

v.

1) спла́чваць (доўг)

2) ліквідава́ць (прадпрые́мства, спра́вы)

3) банкрутава́ць

4) пазбыва́цца каго́-чаго́; выбіва́ць, вынішча́ць

5) ператвара́ць у ная́ўныя гро́шы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

mourn

[mɔrn]

v.

1) смуткава́ць, гарава́ць (з прычы́ны стра́ты або́ сьме́рці), апла́кваць каго́-што

2) быць у жало́бе, насі́ць жало́бу (па кім-н.)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

on account of

з прычы́ны, дзе́ля каго́-чаго́

The game was put off on account of rain — Гульня́ была́ адкла́дзеная дзе́ля дажджу́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

outgrow

[,aʊtˈgroʊ]

v., -grew, -grown, -growing

1) вы́расьці з чаго́ (з во́праткі, чараві́каў)

2) пазбы́цца зь ве́кам (благо́й звы́чкі)

3) перарасьці́ каго́-што

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

resentment

[rɪˈzentmənt]

n.

абурэ́ньне n.; гнеў -ву m.; кры́ўда f.

to have no resentment against someone — ня мець кры́ўды або́ зло́сьці на каго́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

oglądać się

незак.

1. азірацца, аглядвацца;

oglądać się zakim азірацца на каго;

2. спадзявацца, разлічваць;

oglądać się na kogo — перан. разлічваць на каго

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

spisać

зак.

1. kogo/co перапісаць; запісаць каго/што;

spisać obecnych — перапісаць (запісаць) прысутных;

2. скласці; напісаць;

3. od kogo спісаць у каго

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

kleszcze

мн.

1. абцугі, клешчы;

2. клюшні (рака і да т.п.);

ująć w kleszcze kogo — заціснуць каго ў абцугі; узяць каго ў ляшчоткі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

pytać

pyta|ć

незак. kogo o co пытаць; пытацца;

~ć kogo o drogę (godzinę) — пытацца ў каго дарогу (час);

\\ć kogo o radę — прасіць у каго рады (парады);

~ć kogo z fizyki — пытаць каго па фізіцы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

аблама́ць, ‑ламлю, ‑ломіш, ‑ломіць; зак., каго-што.

1. Ломячы, аддзяліць частку, кавалак чаго‑н. Абламаць сук. □ Конь абламаў капытамі тонкі лядок ля самага берага, ступіў колькі крокаў па халоднай вадзе і, коўзаючыся, узышоў на паром. Чыгрынаў. // Паабломваць усё або многа чаго‑н. Абламаць парасткі на ствале дрэва. □ Выбраў [Міканор] з кучы галля, складзенага зімой, добры, моцны дручок, зламаў верх і абламаў сучкі. Мележ.

2. перан. Пазбавіць каго‑н. сілы, волі, мужнасці. [Лагута:] Будуць вызваляць ад старшыні... За тое, што авёс згнаіў.., што не даўся яму ў рукі, а ён [Верамейчык] хацеў абламаць мяне і зрабіць паслухмяным... Губарэвіч. // Разм. Схіліць каго‑н. на ўступку, дабіцца ад каго‑н. згоды; уламаць.

•••

Абламаць (зламаць) зубы — пацярпець няўдачу, імкнучыся асіліць што‑н.

Абламаць (пазбіваць) рогі — уціхамірыць, утаймаваць, падпарадкаваць каго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)