каламу́ціць

1. trüben vt, trübe máchen;

2. перан (выклікаць неспакой) beúnruhigen vt, j-n (unnütz) áufregen; verwírren vt (уносіць блытаніну)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

ferment

1. [fərˈment]

v.i.

1) брадзі́ць; фэрмэнтава́ць

2) хвалява́цца; узбуджа́цца, распаля́цца

2.

v.t.

1) выкліка́ць браджэ́ньне

2) выкліка́ць хвалява́ньні

3) распа́льваць, абвастра́ць

3. [ˈfɜ:rment]

n.

1) фэрмэ́нт -у

2) браджэ́ньне n., фэрмэнта́цыя f.

3) хвалява́ньне, забурэ́ньне n.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

overawe [ˌəʊvərˈɔ:] v. выкліка́ць пачуццё мо́цнага стра́ху (по́ўнага глыбо́кай паша́ны);

Mike was overawed by the director’s booming voice. Грамавы голас дырэктара нагнаў страху на Майка.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

corrode [kəˈrəʊd] v.

1. раз’яда́ць;

Rust corrodes iron. Іржа раз’ядае жалеза.

2. іржаве́ць, ржаве́ць, каразі́раваць, падвярга́цца каро́зіі;

cau se metal to corrode выкліка́ць каро́зію мета́лу

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

call up

а) выкліка́ць успамі́ны, прыпо́мніць

б) патэлефанава́ць каму́, пазвані́ць каму́

в) прызыва́ць у во́йска

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

convene

[kənˈvi:n]

1.

v.i.

зьбіра́цца, зьяжджа́цца

2.

v.t.

1) скліка́ць сход, пасе́джаньне

2) выкліка́ць (у суд)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

dizzy

[ˈdɪzi]

1.

adj.

ашало́млены

I am dizzy — у мяне́ галава́ кру́ціцца

2.

v.t.

выкліка́ць галавакружэ́ньне

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

gangrene

[ˈgæŋgri:n]

1.

n.

гангрэ́на f.

2.

v.t.

выкліка́ць гангрэ́ну

3.

v.i.

падпада́ць гангрэ́не; гнісьці́, гніць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

suppurate

[ˈsʌpjəreɪt]

1.

v.t.

нагно́йваць (ра́ну), вы́клікаць гнае́ньне, запале́ньне

2.

v.i.

гнаі́цца (пра ра́ну), выдзяля́ць гной

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

дэтана́тар

(ад лац. detonare = загрымець)

1) выбуховае рэчыва, здольнае сваім выбухам выклікаць дэтанацыю іншага рэчыва;

2) капсуль, запал, які служыць для ўзрыву асноўнага зарада ў боепрыпасах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)