спара́сіс

(н.-лац. sparassis)

базідыяльны грыб сям. рагацікавых, які расце ў хваёвых лясах каля пнёў; грыбная капуста.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

фарамініфе́ры

(н.-лац. foraminifera)

падклас прасцейшых класа саркодавых; уключае каля 20 тысяч марскіх сучасных і выкапнёвых відаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

феацэ́рас

(н.-лац. phaeoceros)

мох сям. антацэротавых, які трапляецца каля дарог, канаў, на вільготнай глебе на палях.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

◎ Караку́лька ’ручка касы’ (БДА), укр. каракуля ’ручка каля рала’, параўн. рус. каракули ’крывое дрэва’, няяснага паходжання (Фасмер, 2, 192). Супраць цюрк. этымалогіі Фасмера ЕСУМ, 2, 385.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ля́балацце, ляболацце, ля́балаць, лябалотнічча, ляву́збалаць, ля́збалацце, лябалоцічча, ляпоўзбалацішча, ляўзкалю́балацце, ля́ўзбалацце ’сенажаць, лес, кусты каля балота’ (слаўг., Яшк.). Да ля 2 + з‑ (‑уз‑, ‑паўз‑) і балота (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Прыко́пак ’малая ўкладка сена на сенажаці’ (нясвіж., ЛА, 2), пріко́пык ’невялікая капа, складзеная асобна або каля вялікай капы ці стога’ (Юрч., Мат. Маг.). Да капа́ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Прэз ’праз’ (Нас., Бес., Доўн.-Зап., Чародейство), параўн. і ст.-бел. пресь ’каля, праз, паўз, міма’ (Ст.-бел. лексікон). Улічваючы лінгвагеаграфію слова, — з польск. przez ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Стручо́к ‘пеніс у хлопчыка’: каля карчоў рачок і ўхопіцца за стручок (Барадулін, Дуліны ад Барадуліна, 2004, 176). Укр. аргат. стручо́к ‘тс’. Відаць, да струк 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кары́та ж. Trog m -(e)s, Tröge; Fúttertrog m (кармушка);

◊

разбі́тае [старо́е] кары́та (пра што-н. непрыдатнае) álter Krémpel [Schrott];

заста́цца каля́ разбі́тага кары́та mit geschéiterten Hóffnungen dásitzen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

наву́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак., каго.

Налавіць вудай, спінінгам у нейкай колькасці. Хлопцы навудзілі каля паўсотні акунёў і плотак. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)