case
I [keɪs]
1.
n.
1) вы́падак -ку m.; пры́клад -у m.; абста́віны pl., стан -у m.; спра́ва f.
a case for the police — спра́ва для палі́цыі
2) Med.
а) вы́падак хваро́бы, захво́рваньне n.
case of measles — выпа́дак во́дры
б) хво́ры -ага, пацые́нт -а, пара́нены -ага m.
3) Law судо́вая спра́ва; прэцэдэ́нт -у m., до́вады pl.
to state one’s case — прадста́віць спра́ву
4) склон -у m. (назо́ўніка, займе́ньніка, прыме́тніка)
•
- in any case
- in case
- in no case
- just in case
II [keɪs]
1.
n.
1)
а) футара́л -а m.; но́жны pl. only (для ша́блі), чахо́л -ла́ m., по́крыўка f.
a typewriter case — футара́л для машы́нкі
a cigarette case — партсіга́р -а m.
б) Anat. абало́нка f.
2) скры́ня, скры́нка f.; вялі́кі кош
3) ра́ма f. (ако́нная, дзьвярна́я)
4) Print набо́рная ка́са
upper case — вялі́кія лі́тары
lower case — малы́я лі́тары
5) вітры́на f.
6) цьвярда́я во́кладка
2.
v.t.
укла́сьці ў футара́л, но́жны
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
przypadek
przypad|ek
м.
1. ~ku — выпадак; выпадковасць;
od ~ku do ~ku — ад выпадку да выпадку;
w każdym ~ku — у кожным выпадку, ва ўсякім разе;
2. ~ku/~ka грам. склон
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
едини́чный;
1. при сущ. в ед. адзі́нкавы;
едини́чный слу́чай заболева́ния адзі́нкавы вы́падак захво́рвання;
2. при сущ. во мн. паасо́бны;
аплоди́ровали едини́чные зри́тели апладзі́равалі паасо́бныя гледачы́;
3. (индивидуальный) адзіно́чны; (единоличный) аднаасо́бны;
перехо́д от едини́чного ме́лкого хозя́йства к обще́ственному кру́пному перахо́д ад аднаасо́бнай дро́бнай гаспада́ркі да грама́дскай буйно́й.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
circumstance
[ˈsɜ:rkəmstæns]
n.
1) акалі́чнасьць f., вы́падак -ку m.; абста́віны pl.
under no circumstances — ні ў я́кім вы́падку
under the circumstances — у да́дзеных абста́вінах
2) падрабя́знасьць, дэта́ль f.
3) цырымо́нія f.
with pomp and circumstance — зь вялі́кім шы́кам
4) матэрыя́льнае стано́вішча
in easy circumstances — у до́брым матэрыя́льным стано́вішчы
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
збыць, збуду, збудзеш, збудзе; пр. збыў, ‑ла, ‑ло; зак., каго-што.
1. Знайшоўшы пакупніка, прадаць што‑н. Збыць тавар. □ Маці спраў весці не ўмела, і ў мінулым годзе запушчаную і ўшчэнт разбураную гаспадарку прыйшлося збыць. Васілевіч. [Вятрак] не мог задаволіць патрэб вялікай гаспадаркі, і людзі, нагараваўшыся з ім, збылі яго амаль за нішто. Ракітны.
2. Разм. Прыладзіць, адаслаць куды‑н., стараючыся пазбавіцца ад каго‑н. Цяпер ужо здагадалася Зося: значыцца, гаспадыня хоча яе збыць на гэты час? Чорны. — Ды гэтак дзед захоча сабе маладую жонку ўзяць, балазе трапляецца выпадак збыць старую... Васілевіч. // Вызваліцца ад чаго‑н. непрыемнага, непатрэбнага. Збыць клопат. Збыць бяду з галавы.
•••
Збыць з рук — пазбавіцца ад каго‑, чаго‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зда́рыцца, ‑рыцца; зак.
1. Мець месца; адбыцца. А тут яшчэ здарыўся выпадак адзін, праз які страцілася ў Міколкі ўсякая вера ў дзедаву храбрасць. Лынькоў. Усе гэтыя дні Аленка была ў нейкім зусім новым для яе настроі. Яе трохі палохалі экзамены — ці мала што можа там здарыцца. Колас. / безас. са злучн. «што». Здарылася, што ў адзін з напружаных для завода момантаў Булай захварэў і праляжаў даволі доўга. Шыцік.
2. безас. з інф. Выпасці на чыю‑н. долю. Здарылася заначаваць аднойчы ў лесе.
3. Нечакана з’явіцца; трапіцца. Тут ужо як чыё шчасце — падарожная машына магла здарыцца і ў першую хвіліну, а магло яе не быць і цэлы дзень. Краўчанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зме́раць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае і зме́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; зак., каго-што.
1. Вызначыць якой‑н. мерай велічыню чаго‑н. Змераць тэмпературу. □ Вадзік узяў вясло, на ўсякі выпадак змераў глыбіню возера. Гамолка. Дарогі, цёмныя дарогі! Вы так маўклівы, вы так строгі! Хто вас аблічыць? Хто вас змерыць? Колас. Думак народных сягоння не змераць, Шчырых пачуццяў нічым не абняць. Глебка.
2. (у спалучэнні з назоўнікамі «поглядам», «позіркам», «вокам» і пад.). Прыкінуць, вызначыць на вока велічыню, памеры чаго‑н. Вокам змералі салдаты, Ці далёка да сяла. Калачынскі. // Агледзець з галавы да ног, вызначаючы што‑н. ці выяўляючы якое‑н. пачуццё (звычайна пагарду, гнеў, абурэнне). Васіль змераў Дразда халодным позіркам і адвярнуўся. Шашкоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
падвярну́цца, ‑вярнуся, ‑вернешся, ‑вернецца; зак.
1. Няёмка падагнуцца, схіліцца ўбок. Рука з компасам падвярнулася пад кабуру, і ад пісталета стрэлка размагніцілася. Карпюк. // Вывіхнуцца, аказацца пашкоджаным (пра ногі, рукі). — Ступіць не магу, — крывячыся ад болю, сказаў Паўлік.. — Ступіў нядобра, а.. [нага] неяк падвярнулася і ажно трэснула. Бяганская.
2. Разм. Выпадкова сустрэцца, аказацца побач. Падвярнуўся знаёмы. Падвярнуўся пакупнік. □ З Ялты [Ірма і Яругін] вярталіся позна. Добра яшчэ, што падвярнулася таксі: яно падвезла пад самы корпус, дзе жыў Яругін. Карамазаў. Толькі паспела [Кацярына] скончыць дзесяцігодку, як падвярнуўся нейкі геолаг, высватаў.. і Міканор іх толькі і бачыў. Ракітны. // Выпасці, прыйсціся на чыю‑н. долю. Падвярнулася бяда. □ [Нам] падвярнуўся зручны выпадак значна папоўніць фонд на абарону Радзімы. Казлоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сме́ртны, ‑ая, ‑ае.
1. Які канчаецца смерцю, звязаны са смерцю. Смертны выпадак. Смертны час. // Прызначаны для памёршага. Смертны саван. Смертнае адзенне. Смертная пасцель. // Які служыць прыкметай памірання, звязаны са смерцю. Смертная агонія. Смертныя хрыпы.
2. Такі, які не можа жыць вечна, павінен памерці. Чалавек смертны. // у знач. наз. сме́ртны, ‑ага, м.; сме́ртная, ‑ай, ж. Чалавек. Гэта нас, смертных, абміне такі лёс. А вас, факт, успомняць. Пальчэўскі.
3. Такі, які пазбаўляе жыцця, вядзе да смерці. Смертная кара. Смертны прыгавор. □ [Брыль:] — Ён жа [саюз] абараніў нас ад навалы белых армій і іх саюзнікаў, замежнай буржуазіі, што ў смертнай схватцы прабавала задушыць нас. Колас.
•••
Просты смертны — звычайны чалавек, які нічым не вызначаецца.
Смертны грэх гл. грэх.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
pewność
pewnoś|ć
ж.
1. упэўненасць; перакананасць;
~ć siebie — упэўненасць у сабе; самаўпэўненасць;
2. надзейнасць;
3. непазбежнасць; немінучасць;
z ~cią! — безумоўна!;
dla ~ci — а) каб пераканацца; каб упэўніцца;
на ўсялякі выпадак
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)