туф

(лац. tufus)

порыстая горная парода вулканічнага ці асадкавага паходжання, якая ўжываецца як будаўнічы матэрыял.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

шлакабло́к

(ад шлак + блок)

будаўнічы матэрыял кубічнай формы, які вырабляецца са шлаку з прымессю цэменту.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

этэрні́т

(ад лац. aeternus = вечны)

дахавы матэрыял (шыфер), які вырабляецца з сумесі азбесту і цэменту.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

corded

[ˈkɔrdɪd]

adj.

1) рубча́сты (напр. матэрыя́л)

2) зьвяза́ны шнурко́м

3) скру́чаны са шнурко́ў

4) скла́дзены ў са́жні (дро́вы)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

matting

[ˈmætɪŋ]

n.

1) матэрыя́л на падсьцілкі, цыно́ўкі на падло́гу, для заго́ртваньня рэ́чаў

2) цыно́ўкі pl.

3) вы́раб цыно́вак

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ДЗІ́ЧКА.

1) у садоўніцтве — маладое дрэўца, якое вырошчваюць з насення на прышчэпу ці самасейнае. Дз. наз. таксама плод дзікай грушы ці яблыні.

2) У лесаводстве — 2—3-гадовае дрэўца, якое вырасла ў лесе з насення і выкарыстоўваецца як пасадачны матэрыял.

т. 6, с. 123

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

падшы́ць, -ы́ю, -ы́еш, -ы́е; -ы́ты; зак., што.

1. Прышыць што-н. ці да чаго-н. спадыспаду, знізу.

П. падкладку.

2. Зашыць, падагнуўшы вузкай паласой край чаго-н.

П. прыпол сукенкі.

3. Прышыўшы, далучыць, прымацаваць.

П. даведку ў асабістую справу.

|| незак. падшыва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. падшыва́нне, -я, н. і падшы́ўка, -і, ДМ -ўцы, ж.

|| прым. падшыўны́, -а́я, -о́е і падшы́вачны, -ая, -ае.

Падшыўны каўнерык.

Падшывачны матэрыял.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ізаля́цыя, ‑і, ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. ізаляваць; ізаляванне. Ізаляцыя інфекцыйна хворых. Закончыць ізаляцыю электраправодкі.

2. Стан паводле знач. дзеясл. ізалявацца; раз’яднанасць з іншымі, ізаляванае становішча.

3. Рэчыва, матэрыял, якімі ізалююць што‑н.; ізалятар (у 1 знач.). Ахаваць правады двайной ізаляцыяй.

[Фр. isolation — адасабленне, раз’яднанне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цалі́нны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да цаліны. Цалінная зямля. Цалінны край. □ А на Алтай цалінныя пласты Уздымаць і засяваць паехала ўжо моладзь. Панчанка.

2. перан. Некрануты даследаваннем, нявывучаны. Цётка адкрывала новыя тэмы, асвойвала цалінны жыццёвы матэрыял, абжывала нязведаныя сферы эстэтычнага. Ярош.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Гарыцве́т ’расліна гарыцвет’ (БРС). Рус. горицве́т, укр. горицві́т, горе́цвіт, польск. gorzekwiat, чэш. hořikvět, балг. гори́цвет і г. д. Трубачоў (Эт. сл., 7, 46) прыводзіць вялікі матэрыял з розных слав. моў і выстаўляе праформу *gorikvětъ (складанае слова: імператыў ад *gorěti + *kvetъ).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)