куле́ш, ‑ляшу, м.
Рэдкая мучная каша з салам. Хутка каля бойкага, вясёлага агню ў пузатым чорным чыгуну булькатаў кулеш. Новікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
наву́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак., каго.
Налавіць вудай, спінінгам у нейкай колькасці. Хлопцы навудзілі каля паўсотні акунёў і плотак. Чарнышэвіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
надво́рак, ‑рка, м.
Частка двара каля хаты, дома. На прасторным падворку побач з калодзежам шуміць высокая разгалістая вярба. С. Александровіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
паво́льнасць, ‑і, ж.
Уласцівасць павольнага. [Гвардыян] зноў завінуўся каля сваіх скуратоў, але ў руках яго не было ўжо ранейшай павольнасці. Зарэцкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
па́перць, ‑і, ж.
Ганак перад уваходам у царкву. Дзеянне ў трэцім акце [спектакля] адбывалася на паперці, каля ўваходу ў царкву. Рамановіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прыство́льны, ‑ая, ‑ае.
Размешчаны каля ствала або вакол ствала дрэва. [Студэнты-практыканты] сваімі рукамі абрэзалі кроны садовых дрэў, абкапалі прыствольныя кругі. «Беларусь».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прычыгу́начны, ‑ая, ‑ае.
Які знаходзіцца, размяшчаецца каля чыгункі. Лета высушыла прычыгуначныя балачыны, і на іх можна было цяпер ляжаць. Сабаленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
табуні́цца, ‑ніцца; незак.
Збірацца, збівацца ў табун, статак. Ласі табуняцца на ўзлессі. // перан. Разм. Трымацца разам. Хлапчукі табуніліся каля завадатара.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
max [mæks] n.
1. infml са́мае бо́льшае;
It’ll cost about ten dollars max. Гэта будзе каштаваць самае большае каля дзесяці долараў.
♦
to the max infml з усі́х сіл, з усяе́ сі́лы/мо́цы
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Прыгуме́нне, прыгуме́нь ’месца, плошча каля гумна’ (ТСБМ, Янк. 2, Інстр. 2, ЛА, 4), прыгу́мнік, прыгуме́ча ’тс’ (Сержп., Бір. дыс., З нар. сл.), прыгуме́нок ’прыгуменне; месца, адроджанае ад жывёлы, на якім сушаць снапы’ (ПСл), прыгуме́ння, прыгу́ннык ’адроджанае месца для жывёлы; месца перад гумном’ (ДАБМ, Бяльк.), прыгуме́нне, прыго́мнік ’прыгуменне’ (Сл. ПЗБ), пругумэ́нне, прыгумэ́нік ’месца (пляцоўка) каля гумна; прыбудоўка да гумна’ (Шушк.), прыуме́льнік, прыгумёнка, мн. л. прыгу́мкі ’прыбудова да гумна’ (Сл. ПЗБ). Да гумно́ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)