пас​2, ✂, м.

  1. У картачных гульнях: адказ ад удзелу ў дадзеным розыгрышы.

    • Аб’явіць п.
    • Я п. (пасую).

  2. перан., у знач. вык. Не ў сілах, вымушаны адмовіцца што-н. зрабіць (разм.).

    • Тут я п.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

ілюстраваць, ✂; зак. і незак.

  1. Даць (даваць) малюнкі, якія суправаджаюць, паясняюць змест твора.

    • І. кнігу.

  2. перан. Пацвердзіць (пацвярджаць) чым-н. наглядным, канкрэтным.

    • І. адказ прыкладамі.

|| зак. праілюстраваць, ✂.

|| наз. ілюстрацыя, ✂ і ілюстраванне, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

лагі́чны

1. логи́ческий;

~ныя катэго́рыі — логи́ческие катего́рии;

~ная памы́лка — логи́ческая оши́бка;

2. логи́чный, логи́ческий;

л. адка́з — логи́ческий (логи́чный) отве́т;

3. (последовательный, закономерный) логи́чный;

быць ~ным — быть логи́чным;

л. ўчы́нак — логи́чный посту́пок;

○ л. на́ціск — логи́ческое ударе́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

дзе́йнічаць, -аю, -аеш, -ае; незак.

1. Рабіць што-н., займацца чым-н. Д. рашуча.

2. чым. Кіраваць, валодаць чым-н. Спартсмен удала дзейнічаў ракеткай. Пасля ранення нага не дзейнічае.

3. на каго-што і без дап. Рабіць уплыў, уздзеянне, выклікаць якую-н. рэакцыю ў адказ. Лякарства на яго станоўча дзейнічае. Сонца згубна дзейнічае на жэньшэнь.

4. Быць спраўным (пра апараты, механізмы). Механізм дзейнічае безадказна.

5. Мець сілу, абавязваць рабіць пэўным чынам. Тут дзейнічаў даўні звычай.

◊

Дзейнічаць на нервы каму (разм.) — раздражняць каго-н.

|| зак. падзе́йнічаць, -аю, -аеш, -ае (да 3 і 5 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

адмаўле́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. аднаўляць — адмовіць і адмаўляцца — адмовіцца. // Адмоўны адказ на просьбу, патрабаванне і пад. [Лінкевіч] уяўляў, што яго просьбу можа задаволіць старшыня, і таму зразумеў словы Шаманскага, як адмаўленне. Дуброўскі.

2. Непрызнанне чаго‑н. Сіла рамана [«Трэцяе пакаленне»] Кузьмы Чорнага ў адмаўленні старога і сцверджанні новага, у вялікай мастацкай праўдзе, з якой робіць гэта. Галавач.

3. Тое, што фактам свайго існавання адмаўляе, выключае магчымасць існавання чаго‑н. іншага.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

неразбо́рлівы, ‑ая, ‑ае.

1. Такі, што цяжка разабраць, прачытаць. Алесь падаў сакратару ліст — кавалачак паперы ў клетку, спісаны крывым, неразборлівым почыркам. Галавач. Высокі, белабрысы камендант доўга гартаў акты, углядаўся ў неразборлівыя каракулі падпісаў. Асіпенка. // Незразумелы, няясны. Гутарка прысутных злівалася ў неразборлівы гоман. Пестрак. З вагона, у тлуме галасоў, пачуўся неразборлівы адказ. Пальчэўскі.

2. Які не вызначаецца разборлівасцю, патрабавальнасцю. Неразборлівае карыстанне сродкамі выражэння [у паэме] прывяла да пэўнай аднастайнасці, рытмічнай і маляўнічай. Лужанін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыко́нчыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., каго-што.

Разм.

1. Давесці да канца, закончыць. — Мы адвагу мусім Несці ў сваім сэрцы. А вайну прыкончым, — Нам усё дадуць. Броўка. // З’есці або выпіць усё да астатку. — А Марыніч, дык той зараз цэлага япрука прыкончыць. Колас.

2. Дабіць каго‑н. канчаткова. Другі воўк толькі мармытнуў нешта ў адказ на віск. Яго дзядуля прыкончыў абушком. Пальчэўскі. Аджа Опермана Алёшка прыкончыў апошнім стрэлам. Мікуліч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ажыта́цыя

(фр. agitation, ад лац. agitatio = прывядзенне ў рух)

1) уст. узбуджаны стан, моцнае хваляванне;

2) псіх. ненатуральная рэакцыя чалавека ў адказ на небяспеку для жыцця, аварыйную сітуацыю і інш.; выяўляецца ў форме моцнай трывогі, нярэдка ўспрымаецца як разгубленасць.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

przygłuszyć

przygłuszy|ć

зак. прыглушыць, заглушыць;

okrzyki ~ły jego odpowiedź — выкрыкі заглушылі яго адказ;

chwasty ~ły rezedę — пустазелле заглушыла рэзеду

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

love​2 [lʌv] v. каха́ць, любі́ць;

Do you love me? Ты мяне кахаеш?;

I love grapes. Я (вельмі) люблю вінаград;

I’d love to з ра́дасцю (у адказ на запрашэнне, пытанне);

Will you come? – I’d love to. Ты прыйдзеш? – З радасцю.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)