скланя́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -я́ецца; незак.

1. Змяняцца па склонах.

2. перан. Часта ўпамінацца (звычайна непрыхільна; разм.).

Яго прозвішча часта скланяецца на сходах.

|| наз. склане́нне, -я, н. (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

спо́лах, -у, мн. -і, -аў, м.

1. Тое, што і спалох.

На твары ў дзіцяці с.

2. звычайна мн. Паўночнае ззянне, яго водбліск.

3. звычайна мн. Успышкі маланкі, агню, святла; зарніца; водбліскі зары.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

юдо́ль, -і, ж. (уст.).

1. Даліна, лог.

2. У некаторых выразах: месца, дзе пакутуюць, церпяць мукі, а таксама ўвогуле пра жыццё з яго клопатамі і смуткам (кніжн.).

Ю. смутку.

Ю. плачу.

Зямная ю.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

правяле́бнасць царк. Eminénz f -, -en;

яго́ [Ва́ша] правяле́бнасць Séine [Éure] Eminénz (кардынальскі тытул)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

пе́сенька ж. Líedchen n -s, -;

◊

яго́ пе́сенька спе́тая er hat áusgespielt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

táusendsackerment

int

~! — каб яго́ [яе́, іх] лі́ха ўзяло́!

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

заплята́цца

1. geflóchten wérden;

2.:

у яго́ язы́к заплята́ецца разм. séine Zúnge wird schwer; er lallt;

у яго́ но́гі заплята́юцца séine Béine gehórchen ihm nicht; er tórkelt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

husky [ˈhʌski] adj. сіпа́ты, хры́плы (пра чалавека або яго голас)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

заме́жак Сенажатны ўзмежак каля поля, паўз дарогу (Лях., А. Чарнышэвіч. Праз зімы і вёсны, 1960, 25; яго ж: Світанне, 1957, 52).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

дакана́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; зак. (разм.).

1. каго (што). Давесці да знямогі, да пагібелі; загубіць.

Няволя даканала яго.

2. што. З цяжкасцю скончыць, завяршыць што-н.

Даканалі ўборку бульбы.

|| незак. дако́нваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)