Verbum

дзы́ндра, ‑ы, ж.

Абл. Шлак. Канец вуліцы пры чыгунцы высыпаны чорна-блішчастаю дзындраю, і заўсёды пахне тут ву вольным, дымам. Чорны.

крамні́на, ‑ы, ж.

Разм. Матэрыя фабрычнага вырабу. [Кастусь] пачаў угаворваць [Волечку] не шкадаваць тых грошай за каня і набраць крамніны на плацце. Чорны.

куро́дымець і курады́мець, ‑млю, ‑міш, ‑міць; незак.

Вылучаць куродым; дымець. У лучніку куродымела смаловая лучына. Мурашка. Пакінутая .. нядаўна лямпа курадымела. Чорны.

малача́йнік, ‑у, м.

Тое, што і малачай. Увосень.. разгорнецца дзе над каляінай позні, сіратлівы малачайнік — дробная кветка на высокім сцябле. Чорны.

малю́сенькі, ‑ая, ‑ае.

Вельмі маленькі. [Люба:] — Фабрыка была малюсенькая, цесная, недзе было павярнуцца. Чорны. Малюсенькая крынічка пакацілася па каналу ў Міранку. Колас.

меставы́, ‑ая, ‑ое.

Уст. Які мае адносіны да места (у 1 знач.). Чалавек перажагнаўся на далёкія меставыя вежы з крыжамі. Чорны.

мятлі́шча, ‑а, н.

Палка, на якую насаджваецца мяцёлка, дзяржанне мятлы. [Банадысь] нешта яшчэ кешкаўся на таку, стукаў мятлішчам па чымсьці драўляным. Чорны.

назганя́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе; зак., каго.

Сагнаць у адно месца вялікую колькасць каго‑н. Тым часам людзей пазганялі паўнюткую хату. Чорны.

недабры́цца, ‑рыцца; незак., безас.

Абл. Нездаровіцца; нядужыцца. [Стафанковічу] пачало недабрыцца: то ў спіну кальне, то сярэдзіна заные, то ў галаву стукне. Чорны.

непрывы́клы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Які не прывык да каго‑, чаго‑н. Непрывыклыя да работы рукі сяк-так перакорпвалі дзялянку зямлі. Чорны.