альбатро́с, ‑а, м.
Вялікая марская вадаплаўная птушка атрада буравеснікаў з доўгімі вузкімі крыламі і моцнай выгнутай дзюбай. Амаль над галавой плаўна і.. лёгка кружыў беласнежны альбатрос. Гамолка.
[Фр. albatros.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
крыжа́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
Вадаплаўная птушка сямейства качыных з цёмна-бурым апярэннем (у самкі) і цёмна-зялёнай галавой і шыяй (у самца).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
цаца́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.
Птушка атрада курыных. Даўно хацелася .. [Мітрафану], каб побач з індыкамі і звычайнымі курамі пахаджвалі па двары і цацаркі. Ракітны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
birdie
[ˈbɜ:di]
n.
1) пту́шачка f.
2) валя́н -а m., пту́шка f. (у бадмінто́не)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
blackhead
[ˈblækhed]
n.
1) вуго́р -а m. (на ску́ры)
2) пту́шка з чо́рнаю галаво́ю
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
forester
[ˈfɔrəstər]
n.
1) лясьні́чы -ага m.
2) жыха́р ле́су (зьвер, пту́шка ці чалаве́к)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
vulture
[ˈvʌltʃər]
n.
1) грыф, сіп -а m. (драпе́жная пту́шка)
2) драпе́жнік -а m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
wader
[ˈweɪdər]
n.
1) той, хто хо́дзіць па вадзе́, бало́це
2) бало́тная пту́шка
•
- waders
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
warbler
[ˈwɔrblər]
n.
1) пе́ўчая пту́шка, пяю́ха f.
2) шчабяту́н -а́ m., шчабяту́ха f.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Сіняшы́йка ‘невялікая пеўчая птушка сямейства драздовых з яркім апярэннем’ (ТСБМ), ‘варакушка, Lusciola sulcica’ (Байк. і Некр.). Ад сіні (гл.) і шыйка < шыя (гл.) паводле колеру апярэння. Параўн. рус. синеше́йка ‘птушка з роду плісак, Motacilla snecica’, а таксама сінаго́рліца ‘род галубоў’ (Ласт.), ст.-бел. синогордлица ‘галубка’ (Ст.-бел. лексікон), магчыма з польск. sinogardlica, sinogarlica ‘птушка з роду галубоў’, што да sini і gardło ‘горла’ (Варш. сл.; Брукнер, 491).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)