Ту́лю-ту́лю — выклічнік, які перадае ігру на дудцы (ТС), тулюлю́ — імітацыя плачу: jak dam, to zawiedziész tululú (ваўк., Федар. 4). Гукаперайманні, параўн. славен. tuliti ‘выць, раўсці’, дыял. ‘трубіць’ і пад.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Lóckruf
m -(e)s, -e паляўн. крык-прына́да (імітацыя голасу жывёлы)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
impersonation
[ɪm,pɜ:rsənˈeɪʃən]
n.
1) іміта́цыя f., падрабля́ньне пад каго́-н.
2) увасабле́ньне n., пэрсаніфіка́цыя f.; тып -у m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
suede, suède
[sweɪd]
1.
n.
1) за́мша f., замш -у m.
2) іміта́цыя за́мшу (ткані́на)
2.
adj.
за́мшавы
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Tálmi
n -s
1) францу́зскае зо́лата (танная імітацыя)
2) перан. падро́бка, мішура́
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
перайма́нне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле дзеясл. пераймаць — пераняць (у 1, 2 і 4 знач.).
2. Дзеянне паводле дзеясл. пераймаць — пераняць (у 3 знач.); наследаванне, імітацыя. Вопыт варты пераймання. Перайманне чужых звычак. □ Салдат абазваўся голасам нейкай птушкі. Хоць гэта было і не вельмі ўдалае перайманне птушкі, але больш ад яго і не патрабавалася. Чорны. Вельмі ж здацен быў Цімох па часці пераймання або перадражнівання каго. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
imitation
[,ɪmɪˈteɪʃən]
1.
n.
1) перайма́ньне n., імітава́ньне n.
2) іміта́цыя, падро́бка f.
2.
adj.
несапра́ўдны, шту́чны, ненатура́льны
imitation pearls — шту́чныя пэ́рлы
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Ту́рлачка ‘голуб Turtur auritus’ (Мядзв.); сюды ж турлу́шка ‘глушэц’ (Бяльк.). Укр. турлу́шка ‘дзікі голуб туркаўка’, рус. смал. ту́рлушка, турлы́шка ‘тс’. У аснове іх ляжыць імітацыя буркавання галубоў, падобнага да турлу, турлы, параўн. турлушка турлыча (Дабр.), гл. турлыкаць. Гукапераймальныя ўтварэнні (Фасмер, 4, 124; ЕСУМ, 5, 681). Па аналогіі з імі ту́рлушка ‘жаба, што крычыць брынклівым голасам’ (Нас.), турлу́шка ‘мядзведка’ (Жыв. сл.), у фразеалагізме глухая турлушка, глухая цяцера — пра глухаватага чалавека (БНТ, Выслоўі).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
інсцэніза́цыя ж, інсцэніро́ўка ж
1. тэатр Inszeníerung f -, -en, Dramatisíerung f -, -en, Bühnenfassung f -, -en (рамана);
2. перан (прытворства, імітацыя) Inszeníerung f -, -en;
гэ́та была́ звыча́йная інсцэніза́цыя das war éinfach vórgetäuscht
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Туп — пра тупанне, няўдалыя скокі (мсцісл., Нар. лекс.), туп‑туп — гукаперайманне для перадачы тупату (ТСБМ, ЭШ) — заклік да дзіцяці, каб пачало хадзіць (Скарбы₂), ‘падзыўныя для авечак’ (горыц., ДАБМ, камент., 896). Укр. туп‑туп, ту́пу‑ту́пу — выгукі, якімі падбадзёрваюць дзяцей станавіцца на ногі, рус. смал. туп‑туп — абазначэнне гукаў пры хадзьбе (СРНГ); польск. tup, tupu — адгалосак удару нагой; в.-луж. tupu, tupu tapu — імітацыя крокаў, удараў нагой; чэш. ťup — пра хаду дробнымі крокамі, балг. туп ‘бах’. Гукаперайманне.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)