Túrnschuhe

pl спартыўныя чараві́кі, ке́ды, красо́ўкі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

закро́іць, ‑крою, ‑кроіш, ‑кроіць; зак., што.

Скроіць, выкраіць (сукенку, чаравікі і пад.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

макасі́ны, ‑аў; адз. макасін, ‑а, м.

Мяккія скураныя чаравікі ў паўночнаамерыканскіх індзейцаў.

[Англ. moccasin з амер. makisin.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ме́ншы, -ая, -ае.

1.

Выш. ст. да прыметніка малы (у 1—4 знач.). Трэба чаравікі меншага памеру.

2. Самы малады сярод членаў сям’і.

М. сын канчае тэхнікум.

◊

Па меншай меры — не менш чым.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

расшнурава́цца, -ру́юся, -ру́ешся, -ру́ецца; -ру́йся; зак.

1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Развязацца (пра зашнураванае).

Чаравікі расшнураваліся.

2. Развязаць, паслабіць на сабе шнуроўку.

|| незак. расшнуро́ўвацца, -аюся, -аешся, -аецца.

|| наз. расшнуро́ўванне,-я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

Трапакі́ ’стаптаныя чаравікі’ (смарг., Сл. ПЗБ). Да трапаць, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Барлёчы ’грубыя жаночыя чаравікі’ (Касп.), барля́чы (Шат.), ба́рлеч ’чаравік’. Укр. дыял. берля́чі ’зімовыя чаравікі’, польск. berlacze ’зімовыя боты, пантофлі’. Першакрыніца — ням. Bärenlatschen (да Bär ’мядзведзь’, Latsche ’пантофля’, гл. Брукнер, 21). Бел. і ўкр. формы, магчыма, праз польск. мову.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

caked [keɪkt] adj. абле́плены;

My shoes are caked with mud. На мае чаравікі наліплі камякі гразі.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

паднасі́ць, ‑нашу, ‑носіш, ‑носіць; зак., што.

Разм. Крыху знасіць. Паднасіць чаравікі. Падпасіць паліто.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

п’е́ксы, ‑аў; адз. ‑п’екса, ‑ы, ж.

Лыжныя спартыўныя чаравікі з загнутымі ўверх насамі.

[Фін. pieksu.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)