Verbum

і́дыш, нескл., м.

Сучасная мова яўрэяў Усходняй і Цэнтральнай Еўропы, якая мае ў сваёй аснове нямецкія дыялекты.

[Ад ням. judisch — яўрэйскі.]

кайма́н, ‑а, м.

Род кракадзілаў з моцным панцырам на спіне і жываце, якія водзяцца ў Цэнтральнай Амерыцы.

[Ісп. caiman.]

неўрастэні́я, ‑і, ж.

Функцыянальнае расстройства цэнтральнай нервовай сістэмы, якое праяўляецца ў павышанай стамляльнасці, раздражняльнасці, болі галавы і пад.

[Ад грэч. neuron — валакно, нерв і asthenia — слабасць.]

нейрахірургі́я, ‑і, ж.

Навука, якая вывучае захворванні цэнтральнай і перыферычнай нервовай сістэмы і з’яўляецца спалучэннем хірургіі і неўралогіі.

самні́ты, ‑аў; адз. самніт, ‑а, М ‑ніце, м.

Старажытныя італійскія плямёны, якія жылі ў цэнтральнай частцы Апенінскага паўвострава.

падста́нцыя, ‑і, ж.

1. Электрычная ўстаноўка для пераўтварэння напружання току, які ідзе ад цэнтральнай электрастанцыі.

2. Прамежкавая тэлефонная станцыя.

аленябы́к, ‑небыка, м.

Жвачная жывёліна атрада парнакапытных з доўгімі спіральна закручанымі рагамі, якая водзіцца ў Цэнтральнай і Паўднёвай Афрыцы.

нейрапсіхало́гія, ‑і, ж.

Раздзел псіхалогіі, які вывучае псіхічную дзейнасць чалавека ў сувязі з функцыяніраваннем цэнтральнай нервовай сістэмы ў пэўных умовах.

кафеі́н, ‑у, м.

Рэчыва, якое змяшчаецца ў зярнятах кофе, чайным лісці (скарыстоўваецца ў медыцыне як стымулятар дзейнасці цэнтральнай нервовай сістэмы).

[Лац. coffeinum.]

дэцэнтраліза́цыя, ‑і, ж.

1. Сістэма кіравання, пры якой частка функцый цэнтральнай улады пераходзіць да мясцовых органаў самакіравання.

2. Адмена або аслабленне цэнтралізацыі.