hearth [hɑ:θ] n.

1. каме́нная пліта́ або́ цэ́гла пе́рад камі́нам

2. lit. ха́тні агме́нь; ро́дная ха́та;

long for hearth and home сумава́ць без ро́днага кута́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Háushaltung

f -, -en

1) ха́тняя гаспада́рка, ха́тні ўжы́так; дамаво́дства

2) ашча́днасць, беражлі́васць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

hearth

[hɑ:rӨ]

n.

1) чарэ́нь f., под -у m. (пе́чы, камі́на)

2) ха́тні агме́нь, ро́дная ха́та

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ко́мнатный

1. пакаёвы;

2. (живущий, происходящий в комнатах) ха́тні; пакаёвы;

ко́мнатные цветы́ вазо́ны (ха́тнія кве́ткі);

ко́мнатная соба́ка пакаёвы саба́ка;

ко́мнатная температу́ра ха́тняя тэмперату́ра;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

настаўнік, выкладчык, педагог; вучыцель (уст.) / хатні: дарэктар (уст.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

Турча́к ‘цвыркун хатні, Gryllus domesticus’ (дзярж., Нар. сл.; трак., Сл. ПЗБ), ‘мядзведка’ (Варл., Сцяшк., Жд. 1, Сл. ПЗБ, Скарбы), турчо́к ‘цвыркун’ (брасл., паст., ЛА, 1; полац., Волк.), ту́рчык ‘мядзведка’ (Сцяшк.), ‘голуб-туркаўка’ (Байк. і Некр.), ‘нейкая птушка’ (Мат. Гом.). Да турча́ць (гл.) — дзеяслова гукапераймальнага паходжання: перадае працяглае гучанне, параўн. туркаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

häuslich

a

1) дама́шні, ха́тні

2) сяме́йны

3) гаспада́рны

sich ~ níederlassen* — пасялі́цца дзе-н.

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

indoor

[,ɪnˈdɔr]

adj.

1) які́ знахо́дзіцца або́ адбыва́ецца ў буды́нку, у памяшка́ньні

indoor tennis — тэ́ніс у за́лі

2) ха́тні

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

at-home

[ətˈhoʊm]

1.

n.

неафіцы́йнае прыняцьцё

2.

adj.

ха́тні; неафіцы́йны

at-home clothes — ха́тняя во́пратка

•

- feel at home

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

інструме́нт, -а і -у, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

1. -а. Прылада для выканання якой-н. работы.

Хірургічны і.

Сталярны і.

2. -у, зб. Сукупнасць такіх прылад.

Хатні і.

3. -а. Тое, што і музычны інструмент.

Духавыя інструменты.

4. -а, перан. Сродак для дасягнення чаго-н.

Быць паслухмяным інструментам у чыіх-н. руках.

○

Музычны інструмент — спецыяльная прылада для стварэння музычных гукаў пэўнага тэмбру, выканання музыкі.

|| прым. інструмента́льны, -ая, -ае (да 1—3 знач.).

І. цэх.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)