teamster

[ˈti:mstər]

n.

фурма́н, ваза́к -а́ m.; шафёр грузавіка́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

wagoner

[ˈwægənər]

n.

фурма́н -а́ m., фурго́ншчык -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ямщи́к

1. ист. ямшчы́к, -ка́ м.;

2. (возница, кучер) фурма́н, -на́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фарэ́йтар

(ням. Vorreiter)

кучар фурман, які сядзіць на першым кані пры запрэжцы цугам.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

зні́клы, ‑ая, ‑ае.

Які знік, перастаў існаваць, стаў нябачным. Уздыхнуў фурман стары. Можа ўспомніў век пражыты, .. Жыцця зніклыя агні. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фурма́ншчык, ‑а, м.

Уст. Фурман. [Чалавек] нагледзеў сялянскую фурманку і паехаў. Ён быў у кажушку і здавалася, што гэта таксама малады фурманшчык. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скрэ́бла, ‑а, н.

Разм.

1. Скрабніца. Запаліўшы ліхтар, фурман чысціў скрэблам і шчоткай каня. Пальчэўскі.

2. Лапата для саскрабання чаго‑н., скрабок. Скрэбла зламалася.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ку́чар ’фурман’ (Сл. паўн.-зах.). Параўн. рус. кучер ’тс’ (Там жа, 2, 594; Бяльк.). Запазычана з рус. кучер ’тс’, якое з ням. Kutscher (Шанскі, 2, 8, 463).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

fornal

м.

1. парабак-конюх;

2. фурман; вазак

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

пазасу́джваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго.

Засудзіць усіх, многіх. — Цяпер пацішэла, і добра пацішэла, — пануквае каня фурман. — Зброю паадбіралі [у бандытаў], пасудзілі за гэта. Ды на мала пазасуджвалі. Лужанін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)