інерцыя назоўнік | жаночы род

  1. Уласцівасць цел захоўваць стан спакою або раўнамернага прамалінейнага руху, пакуль якая-н. знешняя сіла не прымусіць змяніць гэты стан.

    • Ляцець па інерцыі.

  2. пераноснае значэнне: Бяздзейнасць, пасіўнасць.

    • Па інерцыі — па прывычцы, машынальна.

|| прыметнік: інерцыйны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

właściwość

właściwoś|ć

ж. уласцівасць; асаблівасць; характэрная рыса;

~ć gleby — уласцівасць глебы;

~ci terenu — асаблівасці мясцовасці;

~ci charakteru — асаблівасці характару

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Лю́днасць ’уласцівасць люднага, мнагалюднасць’, ’жыхары, насельніцтва’, ’колькасць людзей’ (ТСБМ, Нас.), людно́сць ’людзі’ (дзятл., Сл. ПЗБ). Да прасл. lʼudьnostь.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

каламу́тнасць ж

1. (уласцівасць, якасць каламутнага) Trübheit f -;

2. (цьмянасць) Máttheit f -, Glánzlosigkeit f -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

характар назоўнік | мужчынскі род

  1. Сукупнасць усіх устойлівых псіхічных уласцівасцей чалавека, яго асабістых рыс, якія праяўляюцца ў паводзінах і дзейнасці.

    • Слабы х.
    • Мяккі х.

  2. Настойлівасць у дасягненні чаго-н.

    • Чалавек з характарам.

  3. Уласцівасць, адметная рыса чаго-н.

    • Х. эпохі.
    • Дзелавы х.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

Му́драсць ’уласцівасць мудрага’, ’мудрыя думкі, выказванні’, ’жыццёвы вопыт’, ’нешта складанае’ (ТСБМ). Прасл. mǫdrostь (Краўчук, Этимология–1984, 103). Да му́дры 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

драцца дзеяслоў | незакончанае трыванне

  1. Наносіць каму-н. драпіны кіпцюрамі.

    • Мама, Наташка дзярэцца.

  2. Мець уласцівасць драпаць адзін аднаго.

    • Каты дзяруцца.

  3. Раздзірацца на кавалкі, шматкі.

    • Папера лёгка дзярэцца.

  4. Станавіцца непрыгодным.

    • Па такой дарозе абутак хутка дзярэцца.

  5. Знімацца, адставаць ад драўніны.

    • Дзяры лыка пакуль дзярэцца (прыказка).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

кусацца дзеяслоў | незакончанае трыванне

  1. Мець прывычку кусаць (у 1 знач.).

    • Сабака кусаецца.

  2. Кусаць адзін аднаго; грызціся (пра сабак, звяроў).

  3. пераноснае значэнне: Мець уласцівасць раздражняць, пячы скуру (пра крапіву і некаторыя інш. расліны), а таксама пра каляную тканіну.

    • Крапіва кусаецца.
    • Шарсцяная коўдра кусаецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

Attribút

n -s, -e

1) уласці́васць, пры́знак, атрыбу́т

2) грам. азначэ́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

property [ˈprɒpəti] n.

1. ула́снасць, маёмасць;

public/personal property грама́дская/асабі́стая ўла́снасць

2. нерухо́мая маёмасць (дом, зямля)

3. уласці́васць, я́касць;

medical properties of plants ле́кавыя я́касці раслі́н

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)