штукату́рка ж.

1. (действие) тынкава́нне, -ння ср., тынко́ўка, -кі ж.;

2. (масса для штукатурных работ) тынк, род. ты́нку м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Putz

m -es

1) убо́р, убра́нне

2) тынк

3) буд. аздо́ба

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

stucco

[ˈstʌkoʊ]

1.

n., pl. -coes, -cos

1) тынк -у m., атынко́ўка f.

2) тынкава́ньне

2.

v.t.

тынкава́ць, атынко́ўваць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

acoustic

[əˈku:stɪk]

adj.

1) акусты́чны

2) слыхавы́

acoustic nerve — слыхавы́ нэрв

3) гукавы́

4) гуканепраніка́льны

acoustic plaster — гуканепраніка́льны тынк

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

аблупі́цца, ‑лупіцца; зак.

Абдзерціся, адваліцца (пра верхні слой чаго‑н. — кару, скуру, фарбу і інш.). Аблупілася фарба — не падымаліся рукі, каб паднавіць яе. Шахавец. Валасы ў дзяўчыны выцвілі, твар загарэў, аж чорны стаў, а нос аблупіўся. Васілёнак. // Адпасці кавалкамі, абсыпацца (пра тынк і пад.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абабі́ць, -б’ю́, -б’е́ш, -б’е́, -б’ём, -б’яце́, -б’ю́ць; -бі́ты; зак., што.

1. Удараючы, прымусіць адпасці што-н., ачысціць ад чаго-н., атрэсці (разм.).

А. яблыню.

2. Пашкодзіць паверхню чаго-н.

А. палец.

А. тынк.

3. Прыбіць, пакрыўшы, абцягнуўшы чым-н.

А. дзверы дэрмацінам.

4. Зрабіць прыгодным для язды.

А. дарогу.

◊

Абабіць капейку (разм.) — зарабіць грошай.

|| незак. абабіва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е і абіва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е (да 1—3 знач.).

|| наз. абабіва́нне, -я, н. і абі́ўка, -і, ДМ -ўцы, ж. (да 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

абвалі́цца

1. (адваліцца) ábfallen* vi (s), ábbröckeln vi (s);

тынк абвалі́ўся der Verpútz ist ábgebröckelt;

2. (разбурыцца) zusámmenfallen* vi (s), éinstürzen vi (s)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дра́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

1. зб. Тонкія дошчачкі для крыцця даху або для абівання сцен пад тынкоўку. Хаты крыты саломаю або дранкай сасновай, і на дахах старых ад поўначы парос густы буры мох. Галавач.

2. Кожная з такіх дошчачак. Тынк у розных мясцінах быў абабіты. З-пад яго свяціліся пераплёты дранак, прыбітых да сцен. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

plaster

[ˈplæstər]

1.

n.

1) тынк -у m.

2) гіпс -у m.

3) пля́стыр -а m. (для закле́йваньня ра́наў)

2.

v.t.

1) тынкава́ць

2) наклада́ць пля́стыр

3) нама́зваць, абма́зваць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Ánwurf

m -(e)s, -würfe

1) буд. тынко́ўка; тынк

2) напа́дкі; хлусня́, паклёп

3) наро́ст, пухлі́на

4) ураста́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)