prezeska

ж. разм. старшыня (жанчына); старшынька

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

мясцко́м, ‑а, м.

Мясцовы камітэт прафсаюзнай арганізацыі. Старшыня мясцкома.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Vorsitzende

sub m, f -n, -n старшыня́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

нязме́нны, -ая, -ае.

1. Такі, які не змяняецца, не можа быць зменены; пастаянны.

Нязменныя прынцыпы.

2. Заўсёдны, звычайны для каго-, чаго-н.; заўсёды аднолькавы.

Н. капялюш.

3. Такі, якога не зменьваюць.

Н. старшыня.

4. У граматыцы: часціны мовы, якія не маюць форм скланення і спражэння.

|| наз. нязме́ннасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

председа́тельствующий

1. прич. які́ (што) старшы́нствуе;

2. сущ. старшы́нствуючы, -чага м.; старшыня́, -ні́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

райсаве́т, ‑а, М ‑веце, м.

Раённы Савет народных дэпутатаў. Старшыня райсавета.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

председа́тельша разг.

1. (женщина-председатель) старшыня́, -ні́ ж.;

2. (жена председателя) старшыні́ха, -хі ж., разг.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дуае́н

(фр. doyen = старшыня)

асоба, якая ўзначальвае дыпламатычны корпус 5 у якой-н. краіне.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Вярхо́ўнік (гіст.) ’начальнік, старшыня справы’ (БРС), укр. верховник, рус. верховник, ст.-рус. верховникъ, врьховникъ ’асоба, якая валодае вярхоўнай уладай, начальнік’; ’служка пры двары, дваровы’ (з XV ст.). Бел. лексема запазычана з рус. мовы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

распара́длівы, ‑ая, ‑ае.

Які ўмее добра кіраваць, распараджацца чым‑н. Распарадлівы старшыня. Распарадлівы камандзір.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)