argumentative [ˌɑ:gjuˈmentətɪv] adj.

1. які́ любіць спрача́цца

2. спрэ́чны, дыскусі́йны

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

эры́стыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

Кніжн. Майстэрства спрачацца, умельства палемізаваць з праціўнікам, выкарыстоўваючы яго промахі.

[Грэч. éristika.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

altercate

[ˈɔltərkeɪt]

v.i.

спрача́цца, свары́цца

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

sprzeczać się

незак. сварыцца; спрачацца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

spar​2 [spɑ:] v.

1. бі́цца на кула́чках

2. спрача́цца (звыч. дружалюбна)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

squabble​2 [ˈskwɒbl] v. (about/over) спрача́цца, свары́цца, ла́яцца з-за дро́бязі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

палемізава́ць

(фр. polémiser, ад гр. polemizo = ваюю)

весці палеміку, спрачацца, пярэчыць.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

пра́вільнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць правільнага. І таму Міколку часта даводзіцца спрачацца і заўзята бараніць свае думкі, даводзіць іх правільнасць. Шынклер.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

réchten

vi спрача́цца, судзі́цца, свары́цца;

~ und féchten спрача́цца і свары́цца

◊ ~ und ríchten ≅ разважа́ць ды меркава́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

wykłócać się

незак. спрачацца; сварыцца; калаціцца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)