heritage

[ˈherətɪdʒ]

n.

спа́дчына f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

спа́дчыннасць, -і, ж.

1. гл. спадчынны.

2. Захоўванне і перадача праз пакаленні прыродных уласцівасцей арганізма.

3. Тое, што і спадчына (у 2 і 3 знач.) (спец.).

|| прым. спа́дчынны, -ая, -ае (да 1 і 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

спа́дчынны, -ая, -ае.

1. гл. спадчына.

2. Звязаны са спадчыннасцю.

Спадчынная хвароба.

3. Які ідзе ў парадку пераемнасці ад аднаго да другога, заснаваны на гэтым пераходзе.

С. князь.

|| наз. спа́дчыннасць, -і, ж. (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Érblassenschaft

f -, -en завяшча́нне, спа́дчына

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Kultúrerbe

n -s культу́рная спа́дчына

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

патрымо́ній, патрымо́ніум

(лац. patrimonium = спадчына, маёмасць)

спадчынная родавая маёмасць.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

legacy

[ˈlegəsi]

n., pl. -cies

спа́дчына f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

windfall [ˈwɪndfɔ:l] n.

1. апа́дак

2. нечака́ная ўда́ча; усме́шка шча́сця; спа́дчына, што з не́ба звалі́лася

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

◎ По́рад ’радавая спадчына’ (Варл.). Да род (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дзе́даўшчына, ‑ы, ж.

Разм.

1. Спадчына пасля дзеда (пераважна зямельная).

2. Дзедаўскі, старадаўні спосаб, звычай. — А шум ужо даўно па раёне ідзе: пятроўцы назад пайшлі, на дзедаўшчыну павярнулі! Ракітны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)