Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Gebíss
n -es, -e
1) скі́віца; зу́бы
künstliches ~ — устаўны́я зу́бы
2) цу́глі, мушту́к
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
эксцэ́с, ‑у, м.
1. Крайняе праяўленне чаго‑н.; празмернасць, нястрыманасць. — Ага, зразумела, — сказаў лысаваты. Сківіца ў яго адвісла, быццам стала адразу цяжкай. — Спадзяюся, як культурныя людзі, мы пагаворым без лішніх эксцэсаў.Асіпенка.[Мяснікоў:] — Перадай штабу, усім салдатам: вытрымка! Ніякіх эксцэсаў!Мележ.
2. Парушэнне нармальнага ходу чаго‑н., вострае сутыкненне (звычайна ў грамадскім жыцці). — Гарнізон выконвае мае распараджэнне, а гэта дае магчымасць папярэдзіць узнікненне непажаданых эксцэсаў.Гурскі.
[Ад лац. excessus — выхад; ухіленне.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
артагнаты́зм
(ад арта- + гр. gnathos = сківіца)
тып профілю твару, калі сківіцы не выступаюць уперад у адносінах да агульнай плоскасці аблічча.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
Скронь ‘бакавая частка чэрапа ад вуха да лобнай косці’ (ТСБМ, Байк. і Некр., Сцяшк., ТС), скронь, скро́на ‘тс’ (паст., астр., шчуч., смарг., шальч., Сл. ПЗБ), скронь ‘вейка’ (Нас.), ‘калена’: пасадзі дзіця на скроні (Мат. Маг.). Паводле фанетыкі (склад ‑ро‑), запазычанне з польск.skroń ‘скронь’ (Цвяткоў, Запіскі, 2, 1, 60). Параўн. укр.скро́ня ‘тс’, рус.скоро́нь ‘тс’, дыял.скорынья́ ‘сківіца’, рус.-ц.-слав., серб.-ц.-слав.скрания ‘скронь’, каш.skrńå ‘скронь, шчака’, чэш.skráň ‘тс’, славац.skráň, škraňa ‘выпукласць на шчацэ, ягадка’, в.-луж.skroń, н.-луж.skŕono ‘скронь, ягадка’, славен.skrȃnj, skrenja ‘падбародак, ягадка, сківіца’. Прасл.*skornь. Усе версіі не вельмі надзейныя. Параўноўвалі з ст.-ісл.hvarmr ‘павека’ і, далей, з лац.parma ‘кароткі круглы шчыт’. Паралель у грэч.κρανίον ‘чэрап’ (Мацэнаўэр, LF, 20, 20 і наст.; Брукнер, 496) адвяргаецца Фасмерам (3, 653) па фанетычных прычынах. Махэк₂ (548) набліжае да прасл.*černъ ‘карэнны зуб’. Аднак не выключае праславянскае паходжанне і ўзвядзенне да *skrena на падставе н.-луж.škrjeny мн. л., дыял.škrjena ‘верхняя сківіца’ (Шустар-Шэўц, 1296), што дазваляе трактаваць беларускія і ўкраінскае словы як рэфлексы старога *skronь (Сной у Бязлай, 3, 248). Магілёўскае скронь ‘калена’ або памылковы запіс, або змена значэння ў выніку дээтымалагізацыі.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Зяўно́, зяўна́, зя́ўны, зя́ўні ’сківіца, рот’ (Сл. паўн.-зах.). Утворана з суфіксам ‑н‑ (як калена, руно, ст.-слав.стьгно) ад зеў (< зяваць), гл. Славен. адназоўнікавы дзеяслоў zẹ́vniti ’зяваць’ указвае на магчымасць, што ‑н‑ было яшчэ ў прасл. мове. Літ.žiànos ’жабры’, дыял. ’рот, губы’ — роднаснае ўтварэнне. Параўн. зеўра з суфіксам ‑р‑.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
артагна́тыя
(ад арта- + гр. gnathos = сківіца)
адзін з відаў нармальнага прыкусу, пры якім верхнія пярэднія зубы перакрываюць ніжнія прыкладна на 1/з вышыні іх каронак.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
дромеагнаты́зм
(ад лац. dromaeus = назва атрада птушак + гр. gnathos = сківіца)
від будовы паднябення ў птушак, калі косці нерухома зрошчаны паміж сабой (характэрны для страусаў, ківі, нанду).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
Жава́ла ’першая пара сківіц у ракападобных, мнаганожак, насякомых’ (ТСБМ). Рус.жва́ло ’тс’, серб.-харв.жва̏ло ’сківіцы’, чэш.арг.žválo ’цыгарка’. Відаць, новая тэрміналагічная калька рус. тэрміна ў бел., хаця ўтварэнне тыпу *žьva(d)lo магло існаваць у прасл. са значэннем ’тое, чым жуюць, сківіца’, укр.жувальця ’тс’. Абмежаванасць значэння і пашырэння — у карысць новага бел. утварэння.