◎ Ку́цік1 ’парсючок’ (ТС). Утворана ад падзыўных слоў. Гл. куцу-куцу.
◎ Ку́цік2 ’абламаны нож’ (ТС). Да куцьц (гл.).
◎ Ку́цік3 ’той, хто застаўся (прайграў) пры гульні ў скокі’ (ТС). Параўн. куца (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Скок — дзеянне паводле дзеяслова скакаць (гл.) (ТСБМ, Нас., Ласт., Байк. і Некр.), дыял. таксама скік (гл.), скок, ско́кі ‘танцы’ (ТСБМ, Ласт., Гарэц., Касп., Сержп. Прымхі, Сл. ПЗБ), таксама і скакі, гл. Укр.скок, скік, рус.скок, бранск. ‘скокі, танцы’, ст.-рус.скокъ ‘скакун’, польск., в.-луж., н.-луж.skok, чэш., славац.skok ‘скок’, серб.-харв.ско̑к ‘скок; вадапад’, славен.skòk ‘скок’, балг.скок ‘скок; вадапад’, макед.скок ‘скок’. Прасл.*skokъ, якое мае паралелі ў літ.šókti ‘скакаць; танцаваць’, лат.sâkt ‘пачынаць’, ст.-в.-ням.giscëhan ‘здарацца’ і інш.; гл. Фасмер, 3, 645 з літ-рай. Борысь (552) параўноўвае яшчэ з літ.kuokìnė ‘вячоркі са скокамі’ < kuokas (старое) ‘скок; скокі’, skúoc ‘гоп!’ і ўзводзіць да і.-е.*(s)kōk‑ ‘хутка рухацца ўгару’ ад і.-е.*kāk‑/ḱāk‑; гл. яшчэ БЕР (6, 766- 767), дзе мяркуецца пра і.-е. корань *(s)kek‑. Гл. скочыць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Schwof
m -s, -e разм.
1) хвост
2) та́нцы, ско́кі (у парку, на плошчы)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
выбры́кваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
1. Бегаючы, ускідваць заднімі нагамі (пра жывёлу). Цяпер ён [Андрэй] выразна бачыў, як цялё выбрыквала і кідалася ўбакі, а дзяўчына, тузаючы за вяроўку, зрывала яго скокі.Дуброўскі.
2.перан. Гарэзіць, дурэць. [Караневіч:] [У моладзі] ногі лёгкія, галава таксама, — чаму ім не выбрыкваць.Крапіва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вы́крут, ‑у, М ‑круце, м.
1. Незвычайны паварот. Сцежка з выкрутам. Скокі з выкрутамі.
2.перан. Прыём з хітрыкамі, які прымяняецца для ўхілення ад прамога адказу, удзелу ў якой‑н. справе, маскіроўкі сапраўднай мэты. Пачаўся допыт з усімі дыпламатычнымі выкрутамі і старанна замаскіраванымі намёкамі.Пятніцкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Та́нец ’рытмічныя рухі пад музыку, скокі’ (ТСБМ, Нас., Ласт., Некр. і Байк., Федар. 4, Сл. ПЗБ), та́нэць ’тс’ (драг., Сл. ПЗБ, Вруб.), под той танец ’у той час’ (Ян.), ст.-бел.танець ’скокі’ (Альтбаўэр; 1518 г., КГС). Праз польск.taniec (да XVI ст. tańc) або непасрэдна з ням.Tanz ’танец’, tanzen ’танчыць’ < ст.-франц.dancier ’тс’ (> франц.danser ’тс’) < франк.*dansôn ’цягнуць; выцягвацца; станавіцца ў лінію’. Другаснае ўключэнне запазычання ў групу назоўнікаў, утвораных з суф. ‑ьcь, магло адбыцца ў славянскіх мовах незалежна (Басай-Сяткоўскі, Słownik, 390). Гл. Борысь, 626; Фасмер, 4, 18–19.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Тан ’танцы, скокі’ (Сцяшк.), ’танец’ (Ласт.). З польск.tan ’танец’, другаснага ўтварэння ад ст.-польск.taniec (гл. та́нец), паводле народнай этымалогіі ўспрынятага як суфіксальнае ўтварэнне з суф. ‑ec (Брукнер, 565; Длугаш-Курчабова, 495). Параўн. танок, гл.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
dance
[dæns]1.
v.
танцава́ць, та́нчыць, скака́ць
2.
n.
1) та́нец -цу m., ско́кіpl. only.
2) вечары́на f., ве́чар з та́нцамі
3.
adj.
танцава́льны (му́зыка, гурто́к)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Моўчкі ’нічога не гаворачы’, ’паціху’, ’тайком’, ’пакорліва’, ’не пратэстуючы’ (ТСБМ, Яруш., Бяльк., ТС; КЭС, лаг.), моўчачкі, моўчыкі ’тс’ (петрык., З нар. сл.; Ян.), ст.-бел.мовчки — прыслоўе ў форме Т. скл. мн. л. о‑асноў (‑кы > ‑кі), утворанае ад наз. маўчок (< мовчокъ). Сюды ж моўчыкі ’асобная частка ў дзіцячай гульні ў скокі, калі трэба маўчаць’ (ТС). Да маўча́ць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
frisk
[frɪsk]1.
v.i.
гайса́ць, ве́села бе́гаць, гуля́ць, дурэ́ць
2.
v.t.
1) Sl. абшу́кваць, абма́цваць (шука́ючы)
2) Sl. абкрада́ць такі́м спо́сабам
3.
n.
вясёлыя ско́кі, гульня f., сваво́льства n.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)