ламбрэке́н, ‑у, м.

1. Драўляная разьба на выступах даху, над дзвярамі і вокнамі.

2. Верхняя частка драпіроўкі над акном або дзвярамі, звычайна з вышыўкамі, узорамі.

[Фр. lambrequin.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

статуа́рны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае выгляд статуі, пагадвае статую. Статуарная разьба. // Які выкарыстоўваецца для статуй. Статуарны мармур.

2. Кніжн. Такі, як у статуі, нерухомы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

carving

[ˈkɑ:rvɪŋ]

n.

разьба́ f. (дзе́яньне і твор); рэ́заньне n.

•

- carving knife

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Gewínde

n -s, -

1) гірэ́цнда

2) тэх. разьба́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ажу́рный ажу́рны;

ажу́рная резьба́ ажу́рная разьба́;

ажу́рные занаве́ски ажу́рныя фіра́нкі;

ажу́рная рабо́та перен. ажу́рная рабо́та.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нарэ́зка, ‑і, ДМ ‑зцы, ж.

1. Дзеянне паводле дзеясл. нарэзаць (у 4–9 знач.).

2. Вінтавыя канаўкі, разьба, якія робяцца звонку або ўнутры прадмета. Вінтавая нарэзка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

wood engraving

1) разьба́ на дрэ́ве

2) дрэвары́т -у m., гравю́ра на дрэ́ве

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

га́йка, -і, ДМ га́йцы, мн. -і, га́ек, ж.

Металічная дэталь з адтулінай, што мае вінтавую разьбу для накручвання на штон.

◊

Аслаблі гайкі ў каго (разм., іран.) — пра таго, хто не мае волі, не здольны дзейнічаць.

Падкруціць (закруціць) гайку (гайкі) (разм.) — павялічыць патрабаванні, зрабіць іх больш строгімі.

|| прым. га́ечны, -ая, -ае.

Гаечная разьба.

Г. ключ.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

інта́лія

(іт. intaglio = разьба)

разьблёны камень з паглыбленым рэльефным адлюстраваннем (параўн. камея); гл. таксама гема.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

петро́гліфы

(ад петра- + гр. glyphe = разьба)

высечаныя ў старажытнасці на скалах малюнкі жывёл, гаспадарчых і ваенных сцэн.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)