2.узнач.прым.Разгублены, атарапелы. І дзівіўся замежны збянтэжаны пан: нечуваная сіла ў рабочых, сялян!Дубоўка.// Які выражае разгубленасць, атарапеласць. Збянтэжаны выгляд. Збянтэжаны твар.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
2. Нечаканае здарэнне, выпадак і пад. Была яшчэ адна радасная неспадзяванасць: шэфы прыслалі радыёпрыёмнік.Васілевіч.Разгублены яе [Мані] выгляд сведчыў, што іхняя паўторная сустрэча — неспадзяванасць.Карпюк.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
distracted
[dɪˈstræktɪd]
adj.
1) зьбянтэ́жаны, разгу́блены
2) занепако́ены, устрыво́жаны; ашало́млены
3) ненарма́льны, псыхі́чна неўраўнава́жаны
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
confounded
[kənˈfaʊndɪd]
adj.
1) зьбянтэ́жаны; разгу́блены
2) агі́дны
He is a confounded liar — Ён агі́дны хлус
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
прамаўча́ць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак.
1. Не адказаць, ухіліцца ад адказу. — А дзе ж бацька твой і брат? — прагаварыў разгублены Міхась. — Толя прамаўчаў.Якімовіч.[Хадоська] прамаўчала: знарок стала корпацца ў возе, быццам ладавала пасцель.Мележ.
2. Маўчаць некаторы час. Прамаўчаць увесь вечар.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Пу́ся ’дрэнны чалавек’ (хоцім., Мат. Маг.). Няясна; магчыма, звязана з літ.pusė ’палавіна’, pusėtinas ’звычайны, пасрэдны’, да семантыкі параўн. нічогі ’ніякі, дрэнны’ (гл.); параўн. таксама рус.дыял.пу́тя ’разгублены чалавек’, што, магчыма, звязана з пу́тька ’індык’, параўн. драг.пу́тя (дзіцячае) ’курыца’ (тады пу́ся < пу́ця, як кося ’конік’ і інш. дзіцячыя словы са “спешчанай” палаталізацыяй).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
confused
[kənˈfju:zd]
adj.
1) зьбянтэ́жаны, разгу́блены, засаро́млены
to be confused — засаро́міцца, зьбянтэжыцца, суме́цца
2) заблы́таны, бязла́дны
confused answer — блы́таны адка́з
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Ашалапу́цець ’страціць (на некаторы час) здольнасць рэагаваць у выніку моцнай стомленасці або ў сувязі з нечаканым здарэннем’ (Янк. I), ашылапець ’аслупянець, скамянець’ (Бяльк.). Да шолап выкл. ’шась!’, параўн. шало́паць ’разумець, разбірацца’, першаснае ’корпацца, шастаць’, шалапут ’разгублены, узрушаны, няўважлівы чалавек’, параўн. драг.ошолоп ’асталоп, дурань’ (Клім.), укр.шолопати шастаць, корпацца’ (Карпат, диал. оном., 474), шалопокіти ’выдаваць глухі гук, шастаць’. Гл. ашалапуціць.