zarecytować

зак. прадэкламаваць, прачытаць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

папачыта́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што і чаго.

Разм. Чытаць доўга, неаднаразова; многа чаго‑н. прачытаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нечыта́льны, ‑ая, ‑ае.

Такі, што цяжка прачытаць, разабраць. Нечытальны рукапіс. □ [На лістку сшытка] было нешта напісана няўмела і нечытальным почыркам. Сіўцоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

начыта́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што і чаго.

Прачытаць у нейкай або вялікай колькасці. Начытаць многа лекцый студэнтам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

начыта́цца

1. (шмат прачытаць) viel lésen*;

2. sich satt lésen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

odmówić

зак. адмовіць;

odmówić noclegu — адмовіць у начлезе;

2. прачытаць, сказаць;

odmówić modlitwę — прачытаць малітву

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

адчыта́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак. (разм.).

1. што. Прачытаць што-н., скончыць чытаць.

А. курс літаратуры.

2. каго (што). Зрабіць каму-н. строгую заўвагу, вымову за што-н., прабраць каго-н.

Строга а. за парушэнне дысцыпліны.

|| незак. адчы́тваць, -аю, -аеш, -ае (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зачыта́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак., што.

1. Прачытаць уголас для ўсеагульнага апавяшчэння.

З. пастанову.

2. Прывесці ў неахайны выгляд працяглым або нядбайным карыстаннем (пра кнігу, газету і пад.; разм.).

3. Узяўшы для чытання, не вярнуць (разм.).

З. кнігу.

|| незак. зачы́тваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

незамыслава́ты, ‑ая, ‑ае.

Просты, нескладаны. Незамыславаты чарцёж. Незамыславаты сюжэт п’есы. □ Лабановіч хадзіў па могілках, спыняўся над магіламі, дзе яшчэ можна было прачытаць незамыславатыя на[д]пісы. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абза́ц, ‑а, м.

1. Водступ управа ў пачатку першага радка якога‑н. тэксту; чырвоны радок.

2. Частка тэксту паміж двума такімі водступамі. Прачытаць першы абзац.

[Ням. Absatz — уступ.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)