экспрэсіяні́зм, -у, м.

Плынь у мастацтве і літаратуры 1-й палавіны 20 ст., прадстаўнікі якой лічылі сваёй асноўнай задачай выражэнне ўнутранага свету мастака, яго суб’ектыўных творчых перажыванняў.

|| прым. экспрэсіяністы́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

oceanic [ˌəʊʃiˈænɪk] adj. акія́нскі, акіяні́чны;

oceanic birds марскі́я пту́шкі;

an oceanic current акіяні́чная плынь

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

се́левы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да селю. Селевая плынь.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кабалі́стыка, -і, ДМ -тыцы, ж.

1. Сярэдневяковая містычная плынь у іўдаізме, якая прымяняла магічныя рытуалы і варажбу.

2. перан. Штосьці незразумелае, заблытанае, поўнае загадкавай сілы (кніжн., іран.).

|| прым. кабалісты́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

імажыні́зм, -у, м.

Літаратурная плынь у рускай паэзіі пачатку 20 ст., прадстаўнікі якой апіраліся на паэтыку ранняга футурызму і сцвярджалі самакаштоўнасць слова-вобраза, маніфеставалі вызваленне формы ад зместу, ідэі.

|| прым. імажыні́сцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

flow​1 [fləʊ] n. цячэ́нне, плынь, пато́к (таксама перан.);

the flow of immigrants пато́к імігра́нтаў

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

апартуністы́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да апартунізму. Апартуністычная палітыка. Апартуністычная плынь.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

унанімі́зм, ‑у, м.

Дробнабуржуазная дэкадэнцкая плынь у французскай літаратуры пачатку 20 стагоддзя.

[Фр. unanimisme — аднадушша ад лац. unus — адзін і amina — душа.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

riverhead

[ˈrɪvərhed]

n.

выто́к ракі́; ве́рхняя плынь ракі́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

рэ́чышча, -а, мн. -ы, -ышч і -аў, н.

1. Паглыбленне ў грунце, па якім цячэ вадзяная плынь.

Р. ракі.

2. перан. Напрамак, шлях развіцця чаго-н.

Накіраваць гаворку ў патрэбнае р.

У рэчышчы рамантычных традыцый.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)