Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
acolyte
[ˈækəlaɪt]
n.
1) Relig. прыслу́жнік -а, псало́мшчык -а m.
2) асыстэ́нт -а; памага́ты -ага m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Пе́кальнік ’той, хто адпраўляе ў пекла’ (Рам.), смал.пеке́льнік ’памагаты д’ябла’, укр.пеке́льник ’д’ябал, жыхар пекла’. Запазычана з польск.piekielnik ’д’ябал; асуджаны на вечныя пакуты; бязбожнік; скандаліст’ < ст.-чэш.pekelník ’д’ябал; пракляты чалавек у пекле’ са зменай націску пад уплывам пе́кла, параўн. пяке́льны (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Паслу́жнік, паслу́жніца ’слуга’ (Нас.), рус.послу́жник, послу́жница ’хто паслужвае некаму, не будучы яго непасрэдным слугой’, польск.posłużnik ’тс’, ’памагаты’, серб.-харв.poslužnik ’той, хто прыслужвае’. Не выглядае на прасл. утварэнне. Магчыма, былі ўтвораны пазней у раннім сярэдневякоўі асобна ў кожнай з груп моў. Да паслужыць < служы́ць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
helper
[ˈhelpər]
n.
памага́ты -ага m., памага́тая f.; падру́чны -ага, памо́чнік -а m., памо́чніца f.; асыстэ́нт -а m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
спадру́чны, ‑ая, ‑ае.
1. Такі, які падыходзіць; зручны. З трывогай убачыў [Даніла], што хоць і сапраўдны тут лес, але дроў спадручных няма.Кулакоўскі.Ён [Сымон] са скрыпкай неразлучны, Не спускае яе з рук, А ў час вольны і спадручны Граў і цешыўся хлапчук.Колас.
2.узнач.наз.спадру́чны, ‑ага, м.Памагаты. Ні .. [гардэробшчык], ні яго спадручны ў такой жа форме,.. ніхто не звярнуў на нас увагі.Шыловіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)
contributor
[kənˈtrɪbjətər]
n.
1) саўдзе́льнік -а m., памага́ты -ага m., ахвярада́вец -ўца m.
2) дапі́счык -а m., літарату́рны супрацо́ўнік (газэ́ты, ча́сапісу)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Міні́стр ’член урада, які стаіць на чале міністэрства’ (ТСБМ), міні́стар ’тс’ (Яруш.), міні́сьцер ’тс’ (Шат.) паходзяць з польск.minister ’тс’, а сучаснае бел. — з рус.министр, якія з франц.ministre ’тс’ < лац.minister ’які дапамагае, садзейнічае’, ’падручны, слуга, памагаты’. Ст.-бел.минист(е)ръ ’пратэстанцкі свяшчэннік’, ’асоба, якая прычашчае’ (XVI ст.) са ст.-польск.minister ’тс’ < лац.minister ’служыцель культу’ (Булыка, Лекс. запазыч., 172).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
асістэ́нт
(лац. assistens, -ntis = прысутны, памагаты)
1) асоба, якая дапамагае спецыялісту пры выкананні асноўнай работы, напр. памочнік урача пры аперацыі, прафесара ў час чытання лекцыі і інш.;
2) асоба, якая займае малодшую выкладчыцкую пасаду ў вышэйшай навучальнай установе.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)