Палюдне́ць ’стаць прыгажэйшым’ (Сл. ПЗБ), палю́дзяць ’пабыць сярод паважаных і разумных людзей’ (Нар. сл.). Гл. вы́люднець.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Пацярпе́нне ’ўстрыманне, цярпенне’ (Нас.). Паланізм, параўн. устарэлае польск. pocierpienie, якое з pocierpieć ’пабыць цярплівым, цярпліва пачакаць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пабыва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; зак.

1. Паездзіць, пахадзіць (па многіх месцах).

П. на Каўказе і ў Крыме.

2. Пабыць, пажыць дзе-н.

П. на поўдні.

3. Зайсці куды-н., наведаць каго-, што-н.

П. у бацькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адзіно́та, -ы, ДМ -но́це, ж.

1. Адасобленасць у выніку страты родных, блізкіх або ў выніку жадання пабыць асобна ад іншых.

Жыць на адзіноце.

2. Бязлюднасць, сіратлівасць.

Адзінотай веяла з палёў.

3. Стан адзінокага чалавека; адзіноцтва.

Пачуццё адзіноты.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вы́летаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Разм.

1. Лётаючы, пабыць у многіх мясцінах. Паўсвету вылетаў.

2. Выбегаць, абабегаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кафява́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Апарат для прыгатавання гарачага настою кофе. Пабыць кафяварку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Адве́даць, атведаць ’наведаць, праведаць каго-небудзь, пабыць у каго-небудзь блізкага ці знаёмага з мэтай даведацца пра яго жыццё’ (Янк. I, Юрч.) < польск. odwiedzać ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пастаршы́нстваваць, ‑ствую, ‑ствуеш, ‑ствуе; зак.

Выканаць абавязкі старшыні, пабыць старшынёю. [Бялькевіч:] А пакуль што, пакуль таго кіраўніка не знойдуць, мне давядзецца пастаршынстваваць. Савіцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

палята́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Лятаць некаторы час, пабыць некаторы час у палёце. — А ведаеце... — нарэшце сказаў Пішчыкаў. — Я хачу з вамі палятаць. Алешка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

привести́сь безл., разг. даве́сціся, прыйсці́ся; (случиться) зда́рыцца;

не привело́сь побыва́ть не давяло́ся (прыйшло́ся) пабы́ць, не зда́рылася быць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)