залатагу́зка, ‑і, ДМ ‑зцы; Р мн. ‑зак; ж.

Начны матыль, небяспечны шкоднік садоў і лясоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самагу́бны, ‑ая, ‑ае.

Які канчаецца самагубствам. Самагубны ўчынак. // перан. Небяспечны, шкодны для самога сябе. Самагубная тактыка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

venturesome [ˈventʃəsəm] adj. fml адва́жны, хра́бры; рызыко́ўны;

a venturesome crossing небяспе́чны перахо́д

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

слі́зкі, -ая, -ае.

1. Гладкі, такі, на якім цяжка ўтрымацца, устаяць або які цяжка ўтрымаць.

С. паркет.

С. грыб.

2. перан. Ненадзейны, небяспечны, які мае ў сабе нейкую няпэўнасць, двухсэнсавасць.

Слізкую дарогу ты выбраў у жыццё.

Слізкая тэма.

3. Пакрыты сліззю.

Слізкія лісточкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

Ві́рны ’хвалісты, ветраны’; ’глыбокі, небяспечны’ (Нас.); ’вірысты’ (КТС). Сюды ж вірна ’неспакойна’ (Нас.), чэш. vírný ’хуткі, раптоўны’; ’вірлівы, вірысты’, славац. vírný (паэт.) ’вірлівы, вірысты’. Утворана ад вір 1 і суф. ‑н‑ы (< ьnъ‑).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

precarious [prɪˈkeəriəs] adj.

1. небяспе́чны, рызыко́ўны

2. ненадзе́йны, няпэ́ўны;

a pre carious peace ненадзе́йны мір

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

zdradliwy

zdradliw|y

1. каварны; падступны; здрадлівы; вераломны;

~е pytanie — каварнае (падступнае) пытанне;

2. ненадзейны; небяспечны;

~е przejście — небяспечны пераход

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

karkołomny

karkołomn|y

небяспечны; рызыкоўны;

~a wyprawa — небяспечная экспедыцыя

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

hairy [ˈheəri] adj.

1. валаса́ты, касма́ты

2. infml страшэ́нны, жу́дасны; небяспе́чны; ця́жкі;

a hairy experience небяспе́чная прыго́да

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

падгляда́ч, ‑гледача, м.

Абл. Той, хто ўпотай наглядае, выглядае каго‑, што‑н. [Аляксей:] — А чалавек на скале мне не спадабаўся. Падглядач. Такі больш небяспечны, чым адкрыты вораг. Хадкевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)