mandate

[ˈmændeɪt]

n.

1) зага́д, нака́з -у m.

2) манда́т -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

імператы́ўны

(лац. imperativus)

загадны;

і. мандат — абавязковы да выканання наказ выбаршчыкаў свайму дэпутату;

2) юр. які не дапускае выбару (проціл. дыспазітыўны).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

інстру́кцыя

(лац. instructio = наказ, настаўленне)

1) кіруючыя ўказанні, падрабязныя настаўленні, як выконваць што-н.;

2) правілы карыстання машынай, прыборам, прамысловым вырабам.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

guidance

[ˈgaɪdəns]

n.

1) кіраўні́цтва n.

2) настаўле́ньне n.; нака́з, зага́д -у m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

adjuration

[,ædʒuˈreɪʃən]

n.

1) нака́з -у, зага́д -у m.

a strong adjuration to the witness to tell the whole truth — мо́цны нака́з сьве́дку, каб каза́ў пра́ўду

2) закліна́ньне n.; прыся́га f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

забаро́на, ‑ы, ж.

Наказ не рабіць чаго‑н. [К. Чорнаму] было забаронена працаваць, ды забарона была фактычна лішняй — ён не мог працаваць. Мележ. На зброю агрэсіі — атамны гром, Кладзём сваё двухсотмільённае вета, Навекі сваю забарону кладзём. Танк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

повеле́ние ср., книжн. нака́з, -зу м.; (указ) ука́з, -зу м.; (приказ) зага́д, -ду м.;

по повеле́нию па зага́дзе;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

dictate

[ˈdɪkteɪt]

1.

v.

1) дыктава́ць

2) зага́дваць, кама́ндаваць

2.

n.

зага́д, нака́з -у m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

завяшча́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., што або з інф.

Пакідаць, перадаваць пасля сваёй смерці каму‑н. што‑н. у спадчыну. Завяшчаць маёмасць сыну. // Выказваць волю, даваць наказ паслядоўнікам, нашчадкам. У.І. Ленін завяшчаў моладзі «вучыцца, вучыцца і вучыцца». «Маладосць».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

экскурсаво́д, ‑а, М ‑дзе, м.

Асоба, якая паказвае экскурсантам выстаўленыя для агляду экспанаты ці вядзе іх па выдатных, памятных мясцінах, суправаджаючы наказ неабходнымі тлумачэннямі. Мяркуючы па гаворцы, пытанне, хто будзе правадніком, экскурсаводам, ужо вырашана, — цяпер проста дамаўляюцца пра маршрут. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)