haberdashery [ˌhæbəˈdæʃəri] n.

1. BrE, dated начы́нне для шыцця́ (іголкі, шпількі, гузікі і да т.п.)

2. AmE, dated мужчы́нскае адзе́нне

3. галантарэ́я, галантарэ́йны магазі́н

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Манна́рка ’кароткае на кудзелі мужчынскае паліто’ (навагр., Жыв. сл.). З польск. marynarka ’пінжак’. Падвойнае ‑нн‑ з ‑рн‑ (< ‑рын‑).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

тэсты́т

(ад лац. testis = мужчынскае яечка)

тое, што і архіт.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

казакі́н

(фр. casaquin)

уст. мужчынскае верхняе адзенне на апліках, са зборкамі ззаду.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

чо́ха, ‑і, ДМ чосе, ж.

Верхняе мужчынскае адзенне каўказцаў, падобнае да чаркескі, але са стаячым каўняром і рукавамі да локця. Сагнуўся нават рог аленя, Дзе чохі доўгія вісяць. Усё сышлося пакаленне Шалеў ў войска выпраўляць. Калачынскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Сурду́т ’мужчынская двухбортная вопратка з доўгімі поламі, якая цесна аблягае цела’ (ТСБМ, Байк. і Некр., Гарэц., Ласт., Шн. 3), ’мужчынскае верхняе адзенне’, ’верхняе мужчынскае адзенне з самаробнага сукна’ (Скарбы), сурду́к ’тс’ (Нас., Жд. 3), сурду́шчык ’верхняе святочнае адзенне з тонкага сукна на ватнай падкладцы’ (ашм., Малч.). З польск. surdut ’тс’, якое з франц. surtout ’тс’ (Кюнэ, Poln., 100). Форма з ‑к, магчыма, пад уплывам рус. сюрту́к ’тс’, адкуль, відаць, і беласт. суртук ’тс’ (Вруб.), або сарда́к, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

dyplomatka

ж.

1. дыпламат (жанчына); перан. тактоўная жанчына; дыпламатка;

2. мужчынскае паліто

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

тэстыкуля́рны

(ад лац. testis, -iculus = мужчынскае яечка)

мед. які адносіцца да яечка; семянны семенны.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Крыла́тка 1 ’верхняе мужчынскае адзенне’ (ТСБМ). Па форме яна нагадвае крылы. Параўн. крыло 1 (гл.).

Крыла́тка 2 ’плод некаторых раслін з тонкім крылом, якое дае магчымасць ляцець у паветры’ (ТСБМ). Гл. крыло 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

жаке́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Разм.

1. Тое, што і жакет. Жакетка, відаць, грэла кепска, Ганна мерзла, але не прызнавалася. Мележ.

2. Уст. Верхняе кароткае мужчынскае адзенне; пінжак. Ён цясней зашпіліўся ў сваёй суконнай жакетцы і лёг на лаўку. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)