кла́дбище ср. мо́гільнік, -ка м.; мо́гілкі, -лак ед. нет, обл. клады́, -до́ў ед. нет;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
landfill [ˈlændfɪl] n. зако́пванне вялі́кай ко́лькасці сме́цця, адыхо́даў у глыбо́кую я́му;
a landfill site мо́гільнік для сме́цця, адыхо́даў
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
Уваравічы,
гарадзішча і курганны могільнік у Буда-Кашалёўскім р-не.
т. 16, с. 156
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
пого́ст м.
1. (кладбище) мо́гільнік, -ка м., мо́гілкі, -лак ед. нет;
2. (у церкви) цвінта́р, -ра́ м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
некро́паль
(ад некра- + гр. polis = горад)
1) вялікі могільнік у краінах Стараж. Усходу і антычным свеце;
2) месца, дзе пахаваны славутыя людзі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
БРАЦЯ́НКА,
курганны могільнік 10—11 ст. дрыгавічоў каля в. Брацянка Навагрудскага р-на Гродзенскай вобл. Пахавальныя абрады: трупаспаленне на месцы пахавання і па-за межамі могільніка; трупапалажэнне на гарызонце. У некаторых насыпах побач з пахаваннямі трапляліся камяні (звязана, відаць, з перажыткамі пахавальнага абраду каменных курганоў). Сярод знаходак жал. нажы, крэсівы, трохпацеркавыя скроневыя кольцы, жаночыя ўпрыгожанні, ганчарныя гаршкі. Могільнік, магчыма, быў некропалем стараж. Навагрудка.
т. 3, с. 254
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
◎ *Пра́ла, прало ’жывёльны могільнік’ (ТС). Дэрыват ад праць (гл.) з суф. -до. Адносна суфіксацыі гл. Сцяцко, Словаўтв., 49. Утварэнне, якое фармальна узыходзіць да *рьгасіІо, параўн. укр. прало ’месца на рацэ, дзе мыюць бялізну’. Магчыма, першаснае значэнне — ’месца, дзе забівалі хворую скаціну’. Семантыка дзеяслова перыць (гл.), праць ’біць, калаціць’ яскрава выступае ў чэш., сті&гц. praćka ’бойка’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
некро́паль
(гр. nekcropolis, ад гр. nekros = мёртвы + роlis = горад)
1) вялікі могільнік у краінах Старажытнага Усходу і антычным свеце;
2) месца, дзе пахаваны славутыя людзі.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)