апра́ўдваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

1. Незак. да апраўдаць.

2. Абараняць каго‑н., даказваючы яго невінаватасць, справядлівасць яго ўчынкаў і паводзін. — Лепш разумная мана, чымся неразумная праўда, — апраўдвала Вашамірскага бабуля. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

prevarication

[prɪ,værɪˈkeɪʃən]

n.

круце́льства, махлява́ньне n.; мана́ f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

батра́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; незак.

Працаваць батраком, жыць батрацкім жыццём. — А бог? — Мана і бог. Чаму ён нам з табою, Скажы, не дапамог? Чаму, калі батрачыў, Ён мне не даў зямлі? Куляшоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Размані́ць ’раздражніць’ (люб., Сл. ПЗБ). Ад раз- і мані́ць (гл.), параўн. мана́ ’азарт’, ’ахвота, жаданне’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ама́на ’падман, прываба’ (Нас.), аманіць падменіць’ (Нас.), ст.-бел. омана (1608) (Нас. гіст.). Гл. мана, маніць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

lie​1 [laɪ] n. мана́, хлусня́;

tell a lie схлусі́ць, змані́ць;

tell lies хлусі́ць, мані́ць, ілга́ць;

a white lie няві́нная мана́

♦

give the lie to smb. абвінава́ціць каго́-н. у хлусні́;

give the lie to smth. fml адхілі́ць што-н. як хлусню́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

паклёп, ‑а, м.

Ілжывае абвінавачанне. — Не веру я таму, што тут напісана. Мана ўсё гэта, паклёп на чэснага чалавека. Сабаленка. — Нават не хачу на такі паклёп адказваць. — Даміра вярнуў пісьмо, не дачытаўшы да канца, закурыў. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

impudent

[ˈɪmpjədənt]

adj.

бессаро́мны, нясьці́плы; наха́бны

impudent lie — бессаро́мная мана́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

◎ Наўманкі́ ’наўгад, прыблізна’ (браг., З нар. сл.), наўманкі ’навобмацак’ (Сцяшк. Сл.). Да ўману́ць ’убіць сабе ў галаву’, мана́ ’абман’; здань’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

лганьё ср., разг. ілга́нне, -ння ср., (после гласных) лга́нне, -ння ср., хлусня́, -ні́ ж., мана́, -ны́ ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)