проціпаказа́нне, -я, мн. -і, -яў, н. (спец.).

1. Паказанне, якое пярэчыць паказанню другога.

2. Прымета, якая паказвае на шкоднасць прымянення якога-н. лякарства, лячэння.

Проціпаказанні супраць антыбіётыкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

анта́бус, ‑у, м.

Прэпарат для лячэння алкагалізму.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

знаха́р, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Лекар-самавучка, які карыстаецца ўласнымі спосабамі лячэння: замовамі, травамі і пад.

|| ж. знаха́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

|| прым. знаха́рскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

проціліхама́нкавы, ‑ая, ‑ае.

Прызначаны для папярэджання і лячэння ліхаманкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

процісухо́тны, ‑ая, ‑ае.

Прызначаны для папярэджання і лячэння сухотаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

процітуберкулёзны, ‑ая, ‑ае.

Прызначаны для папярэджання і лячэння туберкулёзу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гразелячэ́бны, ‑ая, ‑ае.

Прызначаны для лячэння гразямі. Гразелячэбны курорт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

медыкаменто́зны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Звязаны з медыкаментамі. Медыкаментозны метад лячэння.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бальнеагразелячэ́бніца, ‑ы, ж.

Лячэбніца для лячэння хворых гразямі і водамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кардыялагі́чны, ‑ая, ‑ае.

Прызначаны для лячэння сардэчных хвароб. Кардыялагічны санаторый.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)