Карчо́м ’нязрушна’ (карчом сядзець) (Некр.), да корч (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Каржа́к ’каржакаватае дрэва, корч’ (ТСБМ), з польск. krzak ’куст’ (гл. каржакаваты).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Карчечо́к ’пянёк’ (Кліх). Характэрны дэрыват дэмінутыўнага суфікса -ок (< ъкъ) ‑ечок. Гл. корч.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Карчу́шка ’недагарэлае палена дроў’ (Жыв. сл.), да корч з дэмінутыўным суфіксам ‑ушка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

смалава́ты, ‑ая, ‑ае.

Які мае ў сабе смалу, са смалой. Касцёр атрымаўся багаты! Усе цягалі хмыз і ламачча, а самы смалаваты корч на агонь прывалок Даўгалёнак. Лось.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Стрымб ‘расшчэп (у дрэве)’ (гродз., Сл. ПЗБ). Аўтары слоўніка параўноўваюць з літ. strim̃bas ‘корч’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Карчо́к ’маленькая карчага, пянёк’ (Гарэц., Сл. паўн.-зах., Др.-Падб.). Гл. корч, карчага. Рэгулярны дэмінутыў.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Карчу́к ’невялікі корч’ (ТСБМ, Шат.). Характэрная дэмінутыўная суфіксацыя па ‑ук (як плячук і г. д.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ку́раць несов., обл. дыми́ть, тлеть;

корч не гары́ць, а то́лькі ку́рае — пень не гори́т, а то́лько дыми́т (тле́ет)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

karpa

ж.

1. пень, корч, карчага, карчажына;

2. клубень

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)