дальтані́зм, ‑у, м.

Недахоп зроку, які заключаецца ў няздольнасці вока адрозніваць некаторыя колеры (часцей зялёны і чырвоны).

[Ад уласн. імя.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ра́дужны, ‑ая, ‑ае.

Які мае колеры радугі, шматкаляровы. Радужнае адценне.

•••

Радужная абалонка гл. абалонка (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ры́жанка ’бручка’ (БДА, 859). Ад ры́жы (гл.) па колеры карняплода.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

двухко́лерны, ‑ая, ‑ае.

Які мае два розныя колеры ў афарбоўцы ці складаецца з дзвюх частак рознага колеру. Двухколерны флаг.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Рыжава́нье ’бадзяга, травяністая расліна’ (ПСл). Ад ры́жы (гл.) па колеры расліны.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

tone down

сьці́шыць тон, зьмякчы́ць ко́леры

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

трохкаляро́ўка, ‑і, ДМ ‑роўцы; Р мн. ‑ровак; ж.

Назва раслін розных сямействаў, якія маюць у афарбоўцы кветкі тры колеры.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Рыжаві́ца ’назва хваробы па колеры хворага месца’ (Нар. Гом.). Ад рыжы (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

спалучы́ць, -лучу́, -лу́чыш, -лу́чыць; -лу́чаны; зак.

1. каго-што. Злучыць адно з другім, аб’яднаць.

С. тэорыю з практыкай.

С. фарбы, колеры.

2. каго-што чым. Наладзіць сувязь з кім-, чым-н.

С. рэкі каналам.

|| незак. спалуча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. спалучэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

турмалі́н, ‑у, м.

Мінерал крышталічнай будовы, разнавіднасці якога маюць самыя розныя колеры і прымяняюцца ў оптыцы, радыётэхніцы і ювелірнай справе. Малінавы турмалін.

[Ням. Turmalin.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)