Рыжава́нье ’бадзяга, травяністая расліна’ (ПСл). Ад ры́жы (гл.) па колеры расліны.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

tone down

сьці́шыць тон, зьмякчы́ць ко́леры

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

трохкаляро́ўка, ‑і, ДМ ‑роўцы; Р мн. ‑ровак; ж.

Назва раслін розных сямействаў, якія маюць у афарбоўцы кветкі тры колеры.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Рыжаві́ца ’назва хваробы па колеры хворага месца’ (Нар. Гом.). Ад рыжы (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

спалучы́ць, -лучу́, -лу́чыш, -лу́чыць; -лу́чаны; зак.

1. каго-што. Злучыць адно з другім, аб’яднаць.

С. тэорыю з практыкай.

С. фарбы, колеры.

2. каго-што чым. Наладзіць сувязь з кім-, чым-н.

С. рэкі каналам.

|| незак. спалуча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. спалучэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

турмалі́н, ‑у, м.

Мінерал крышталічнай будовы, разнавіднасці якога маюць самыя розныя колеры і прымяняюцца ў оптыцы, радыётэхніцы і ювелірнай справе. Малінавы турмалін.

[Ням. Turmalin.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Мянёнцы ’пералівісты ў колеры’ (іўеў., Сцяшк. Сл.) запазычана з польск. mieniący ’якому характэрна мігаценне колераў’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

strident [ˈstraɪdənt] adj. рэ́зкі, скрыпу́чы, прані́злівы (голас, гук і да т.п.);

strident colours крыклі́выя ко́леры;

a strident protest гу́чны пратэ́ст

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

артакла́з, ‑у, м.

Каліевы палявы шпат, пародаўтваральны мінерал, якому ўласцівы белы, шэры, ружовы і інш. колеры; шырока выкарыстоўваецца ў шкляной і керамічнай прамысловасці.

[Грэч. orthos — прамы і klasis — разлом.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жу́хнуць, ‑не; незак.

Страчваць яркасць, цямнець (пра колеры, фарбы). // Страчваць свежасць, сохнуць (пра лісце, траву). На міртах жухне лісце — няма каму паліць. Гілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)